Κι άλλος ένας Μάης, χωρίς νιάτα και λουλούδια
Του Γιώργου Mαθιουδάκη MD, PhD – Διευθυντή Πνευμονολογικής Κλινικής Νοσοκομείου Νικαίας Πειραιώς
geoamath@otenet.gr
Ο Μάιος μάς έφτασε/ εμπρός βήμα ταχύ/ να τον προϋπαντήσουμε/ παιδιά στην εξοχή. Δυ-σκολεύτηκα (για φαντάσου!) να θυμηθώ το παλιό μαθητικό τραγουδάκι, τότε που το λεκανοπέ-διο πνιγόταν στις μυρτιές, τις πασχαλιές, τα γιασεμιά, τα γιούλια και τις λιγαριές, από το λιμάνι, τις πλευρές του Υμηττού, την Πάρνηθα με τα ελάφια της πριν το ολοκάυτωμα, την Πεντέλη, ως πέρα το Μαραθώνα (να πετάμε κέρματα στη λίμνη να πιάσει η ευχή), ως το Μαρκόπουλο και πιο κάτω, στην Ανάβυσσο, στη Σαλαμίνα, την Αίγινα και τον Πόρο, με τα καραβάκια της χαράς, τον “καπετάν Γιώργη” και τον “πορτοκαλί Ήλιο”.
Αγόρια και κορίτσια, τα μπουλούκια του έρωτα, ξεχυμένα στους δρόμους, στο ανεπανάλη-πτο τελετουργικό της αναγέννησης με τις λιτανείες των χρωμάτων και τις σπονδές στην παλιγε-νεσία. Τα κορίτσια, με το ανέμελο γέλιο και τα νάζια, καρδούλες να χτυπάνε δαιμονισμένες, από πλησμονή κι επιθυμία να επιβεβαιωθεί η κυριαρχία της φύσης πάνω στις ανθρώπινες διαμορ-φώσεις.
Συναίσθημα, συλλογισμοί και κίνηση, τα δοξαστικά της ζωής, φουσκώνουν τα ανοικτά που-κάμισα των αγοριών με τα φλογισμένα βλέμματα κι επιβάλλουν την αξιωματική επικράτηση του έρωτα. Από τον δισταγμό του χειμώνα στην εντροπία της Άνοιξης. Βιαστικά φιλιά πίσω από τις πικροδάφνες, όρκοι αγάπης εφήμερης αιωνιότητας. Το θυμιατό και το λιβάνισμα της “υπερμά-χω” ανακατευόταν ωραία με το άρωμα των κοριτσιών, της αγάπης το τραύλισμα και των λου-λουδιών τα τερπένια. Τα τριζόνια που, φλύαρα, μαρτυρούσαν χιλιάδες μυστικά, κλεμμένα από τα μεθυσμένα νυχτολούλουδα.
Τώρα;
“Τα παιδιά που κοιτάζονται και δεν μιλιούνται”. Δεν έχουν μια ευχή να πετάξουν ένα κέρμα και ούτε Μαραθώνα έχουνε. Τα χτυποκάρδια τους είναι άλλης, ερεβώδους, περιωπής• δεν τρα-γουδάνε τη ζωή, παπαγαλίζουν ανούσιες σελίδες βιολογίας.
Επιταγμένα τα φιλιά και οι ευωδιές της Άνοιξης.
Επιστρατευμένοι οι αναστεναγμοί της πλησμονής στην προσδοκία της συλλογής μορίων για μια καλή σχολή.
Και μόνο SMS κι ένα γρήγορο σφηνάκι κι ύστερα πάλι στο σισύφειο αγώνα τους, για μια θέ-ση στο Πανεπιστήμιο –το ποστάλι που, με προορισμό τα λιμάνια της γνώσης και της επιστήμης, θα τους ξεμπαρκάρει, απ΄ ευθείας, στο ταμείο ανεργίας.
Κάποια λουλουδάκια απέδρασαν κάτω από το τσιμέντο και την άσφαλτο, χωρίς να μαλακώ-σει τη σκληράδα τους, σαν της Λυγερής το τραγούδι, που είπε στον Άδη, χωρίς να μαλακώσει τη σκληράδα του. Και τα παιδιά αγκυλωμένα στα στενά κλουβιά τους, φυλακισμένα στο αόρατο κε-λί τους, που ορίζει η δέσμη του επιτραπέζιου φωτιστικού, να παπαγαλίζουν φυσική κατεύθυνσης και μαθηματικά επιλογής.
Οι δρόμοι έρημοι. Τα καραβάκια της χαράς παροπλισμένα. Ούτε παιδιά ούτε λουλούδια. Τόση απουσία. Η κοιλάδα των ρόδων, των φιλιών και των μαρτυρημένων μυστικών έγινε άτης λειμώνα κι οι Μάηδες των παιδιών και των λουλουδιών τέθηκαν υπό διωγμό.
Χρόνια τώρα, τόσοι Μάηδες χαμένοι!
Και κάθε φορά, είναι ο επόμενος Υπουργός, που θα φέρει την πολυπόθητη εκπαιδευτική με-ταρρύθμιση. Και κάθε φορά, ο επόμενος Υπουργός γίνεται απαράλλακτα ίδιος με τον τωρινό και η πολυπόθητη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που θα δώσει τους Μάηδες εκεί όπου ανήκουν, στα παιδιά και στα λουλούδια, παραμένει πολυπόθητη ελπίδα.
Και μόνο ο προηγούμενος Υπουργός υπόσχεται μεταρρυθμίσεις, αλλά μόνο ως επόμενος, αν τον ψηφίσουμε, φυσικά.
Κύριε Υπουργέ της Παιδείας δώστε αμέσως πίσω στα παιδιά το Μάη τους. Δώστε πίσω στο Μάη τα νιάτα και τα λουλούδια του.
Κι εσείς, καιροσκόποι διακινητές της σκοπιμότητας, με τους αναντίκρυστους τίτλους και τις ουτοπίες της αθανασίας, που νομίζετε ότι θα αναχαιτίσετε την ευρωστία της αναγέννησης, με το πρόσχημα της μεταρρύθμισης, είναι καιρός να καταλάβετε –πριν οδηγηθείτε στο χωνευτήρι της λήθης, πριν εξαφανιστείτε, για πάντα, στην τεφροδόχο σας- ότι ο δημόσιος τομέας σας πάσχει, ακριβώς επειδή υποχρεώνετε τα παιδιά να παπαγαλίζουν “αρχές οργάνωσης και διοίκησης επι-χειρήσεων” και να καρφώνετε τον κάθε Μάη τους στα χρηματοπιστωτικά σας ικριώματα.
Φτάνει πιά! ! Δεν θέλουμε άλλη διοίκηση Επιχειρήσεων.
