Εικόνες ντροπής στο παραμελημένο Οστεοφυλάκιο του Νεκροταφείου της Ανάστασης

Πεταμένα οστά ανάμεσα σε μπάζα και σκουπίδια

Οι εικόνες που αντικρίζει κανείς στο Νεκροταφείο της Ανάστασης στο Κερατσίνι, δεν τιμούν κανέναν. Πολλώ δε μάλλον τους Διοικούντες του Νεκροταφείου. Αντιθέτως, προσβάλουν τη μνήμη κάποιων συνανθρώπων μας που δε βρίσκονται πια ανάμεσά μας. Που ενταφιάστηκαν πριν από κάποια χρόνια, ξεθάφτηκαν, και για κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα δέχονταν την επίσκεψη των αγαπημένων τους προσώπων στο λεγόμενο Οστεοφυλάκιο.
Φαίνεται πως, όταν οι συγγενείς σταμάτησαν να καταβάλλουν το οικονομικό αντίτιμο, είτε λόγω ανέχειας είτε επειδή έφυγαν από τη ζωή, η Διοίκηση του Νεκροταφείου έκανε έξωση στα λεγόμενα κασελάκια, και τα οστά έγιναν αντικείμενο μελέτης σε κάποια αίθουσα του Πανεπιστημίου ή πετάχτηκαν λίγα μέτρα πιο μακριά από το σημείο όπου φυλάσσονταν, ανάμεσα σε μπάζα από κατεστραμμένους τάφους και σκουπίδια.

Την ίδια ώρα, η υπάλληλος στο Οστεοφυλάκιο καλείται κάθε φορά να καλύψει και το κενό των εργαζομένων στο πράσινο που αφήνουν χωρίς φροντίδα και περιποίηση τους χώρους γύρω από το Οστεοφυλάκιο. Λες και το Νεκροταφείο της Ανάστασης, που αν και λειτουργεί μέσα στον οικιστικό ιστό του Κερατσινίου, ανήκει στον Δήμο Πειραιά, έχει πάψει να λειτουργεί.
Αλλά και μέσα στον χώρο όπου κάποιοι έχουν τη δυνατότητα να κρατούν τους δικούς τους ανθρώπους, έστω και μέσα σε τσίγκινα κουτιά μερικών δεκάδων εκατοστών, η κατάσταση είναι ασφυκτική. Οι διάδρομοι είναι σχεδόν απροσπέλαστοι. Με δυσκολία περνά κανείς για να φτάσει στο σημείο όπου φυλάσσεται ο δικός του άνθρωπος. Κι όσο τα χρόνια περνούν και τα κασελάκια αυξάνονται, τόσο περισσότερο δυσκολεύει η πρόσβαση στον χώρο.
Η θέα μακάβρια, ο σεβασμός στους νεκρούς ούτε καν ο ελάχιστος, οι ευθύνες της Διοίκησης που μετατρέπει την τελευταία κατοικία σε χωματερή σκελετών, δίπλα στο παραμελημένο Οστεοφυλάκιο, τεράστιες και σε καμία περίπτωση, δεν περιποιούν τιμή στα αγαπημένα πρόσωπα μιας άλλης εποχής.