Semper idem? (πάντα τα ίδια;)
Του Γιώργου Mαθιουδάκη MD, phD
Διευθυντή Πνευμονολογικής Κλινικής Νοσοκομείου Νικαίας Πειραιώς
Το προεκλογικό αφήγημα των πολιτικών που παριστάνουν τους μνηστήρες της νέας Κυβερνήσεως είναι άχρωμο και εκφέρεται βαταριστικά. Οι κομματικοί εκπρόσωποι, στα τηλεπαράθυρα, αντί να μιλάνε για τα προγράμματά τους, να τα εξειδικεύουν, να τα καθιστούν εύληπτα στον απλό, ανώνυμο πολίτη, αντί να εντοπίζουν και να παρουσιάζουν τις προσωπικότητες εκείνες -όχι τους κομματάνθρωπους- που θα κληθούν να συμβάλουν στο δύσκολο εγχείρημα ανασυγκρότησης της Χώρας, μετά τον τυφώνα των τελευταίων ετών, καταφεύγουν σε μεταξύ τους αντιμαχίες για ασήμαντα πράγματα, σαν τα ζευγάρια των ηλικιωμένων που τσακώνονται συνεχώς, ενώ έχουν από χρόνια ξεχάσει το λόγο….
Οι πολίτες γνώρισαν στο πετσί τους τι είναι μνημόνια, CDS, δανειακές συμβάσεις, ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Είναι ανεργία, ανασφάλιστη απασχόληση, βίαιη αρπαγή δεδουλευμέ-νων, υπεξαίρεση αποθεματικών, ερήμωση κάθε παραγωγικής δραστηριότητας, αγρανάπαυση. Είναι Νοσοκομεία άδεια από προσωπικό, μεθόδους, εξοπλισμό. Είναι σχολεία με διαδραστικούς πίνακες και… φωτοτυπίες. Είναι ξεσπίτωμα και θάνατος. Πολύς θάνατος: οικονομικές αυτοκτονίες, δολοφονίες, εκτρώσεις . Είναι Οργή και ενοχή, μαζί. Ως οργή τους παρωθεί σε επιθετική αναμέτρηση με όλα αυτά τα άδικα μέτρα που επεβλήθησαν ως δή-θεν αναγκαία: “να παίρνεις τα όπλα ενάντια σ΄ένα πέλαο βάσανα και, αντιχτυπώντας τα, να τους δίνεις τέλος” (Σαίξπηρ: Άμλετ). Αλλά ως ενοχή τους συρρικνώνει σε μεμψίμοιρα ανθρωπάκια, τους οδηγεί, φοβισμένους, στο να αφεθούν στη μοίρα τους. Κι ας καταλαβαίνουν ότι δεν είναι μια μοίρα αντάξιά τους. Οι πολίτες ελεεινολογούν τη μοίρα τους, αισθάνονται πιασμένοι σ΄ένα αδιόρατο δίχτυ, που τους απονευρώνει, όπως τον ξωμάχο, που ένα σχεδόν αδιόρατο δήγμα φιδιού έχυσε στο κορμί του τόνους παραλυτικής νευροτοξίνης. Και παραμένουν ακίνητοι, αποσβολωμένοι. Στα “εντός και επί τα αυτά”. Δυσπιστούν σε κάθε αλλάγη. Γιατί μέχρι τώρα, οι “εν κυμβάλοις εύηχοις και αλλαλαγμών” πολυδιαφημισμένες αλλαγές, πολλών προεκλογικών αναμετρήσεων, δεν απέληγαν παρά σε βαθύτερη φτώχεια, οπισθοδρόμηση, αποδεκατισμό της κοινωνικής συνοχής, διάσταση ανάμεσα στους πολλούς, αδίκως φτωχότερους και τους λίγους, ανεξήγητα πλουσιότερους. Σε ολοένα πιο απροκάλυπτη επικράτηση του κραταιού κόμματος στο ολοένα πιο ανίσχυρη και αποδεκατισμένη “κοινωνία των πολιτών”. Όλη η έγνοια των “μεταρρυθμιστών” δεν ήταν παρά ποιός και για χάρη ποιού η ελληνική κοινωνία θα φορτωθεί περισσότερο χρέος, μέσω δανείων, που μετετρέποντο αμέσως σε ιδιωτικά κεφάλαια, δαπανώμενα απερίσκεπτα, για τη συνέχιση του τρυφηλού βίου του εσμού των χρυσοκανθάρων της εξουσίας.
Ναι! Ο ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ θα ήταν πρώτης προτεραιότητας ηθικό, νομικό, οικονομικό και ψυχολογικό ζήτημα στην Χώρα. Χωρίς απολογισμό και εκκαθάριση, χωρίς απόδοση ηθικών ευθυνών, χωρίς εντοπισμό των διακινητών πακτωλού χρημάτων, ώστε να απαιτηθεί η εκτόπισή τους από τα κοινά, δεν είναι δυνατόν να συμβεί καμιά πρόοδος σ΄αυτή την αναξιοπαθούσα πατρίδα, εργατικών και δημιουργικών, αλλά γελασμένων, πολιτών.
Οι “καιροί ού μενετοί”. Πρέπει, τώρα, πριν τις επερχόμενες εκλογές να θέσουμε κριτήρια, με βάση τα οποία θα επιλέξουμε που θα δώσουμε τη ψήφο μας. Και στα κριτήρια αυτά δεν περιλαμβάνεται ούτε η πατροπαράδοτη ένταξή μας σ΄ένα κόμμα, ούτε η ιδιοτελής εξάρτησή μας, από μια διοικητική διευκόλυνση που δεχτήκαμε ή προσδοκούμε ούτε η συμμόρφωσή μας στους κεχράκτες των ΜΜΕ. Αυτή -τουλάχιστον- τη φορά πρέπει να ψηφίσουμε ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ.
