Όχι άλλα διλήμματα
Του Γεώργιου Mαθιουδάκη MD, PhD – Διευθυντή Πνευμονολογικής Κλινικής Νοσοκομείου Νικαίας Πειραιώς
geoamath@otenet.gr
Μέσα σ΄αυτό το σκόπιμα θολό τοπίο, πρέπει να κρατήσουμε τους συλλογισμούς μας διαυγείς. Eκλογικό διακύβευμα ΔΕΝ είναι αν πρέπει να παραμείνουμε ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε αν θα πρέπει να ανταποκριθούμε στις πραγματικές οικονομικές μας υποχρεώσεις. Επειδή:
Η Ελλάδα εισέφερε στην πολιτιστική, πολιτική και δημοκρατική κραταίωση της Ευρώπης, της οποίας αποτελεί αναπόσπαστο μέλος. Η Ελλάδα είναι μέρος της Ευρωπαϊκής Επικράτειας, έχει εισφέρει στο πολιτισμό της, στην ανάπτυξη, και στην ευημερία της, με πνευματική, υλική και συναισθηματική συνεισφορά. Συνέδραμε τις προσπάθειες αναπτύ-ξεώς της, συμπαρατάχθηκε στους πολέμους της (ακόμη και τους άδικους), θυσίασε πολλές ψυχές, προκειμένου να την πείσει να ορθονοήσει, σε περιόδους έξαλλης παραφροσύνης της, ενίσχυσε με εκατομμύρια εργατικά χέρια την οικονομική της ανάκαμψη.
Η αναλογία του δημόσιου χρέους -που δεν είναι προϊόν εγκληματικών πράξεων- θα αποπληρωθεί, με ρυθμό, όμως, που δεν θα συνεπάγεται την εξουθένωση του Λαού μας και χωρίς το βιός του να διαμελισθεί στους κατεργαραίους της διεθνούς τοκογλυφίας.
Η Εθνική Κυριαρχία δεν μπορεί να παραχωρηθεί ούτε να ενεχυριασθεί ούτε καν να απειληθεί, επειδή αυτό είναι αιτία (παγκόσμιου) ξεσηκωμού και η Ευρώπη πρέπει αγόγγυστα να συστρατευθεί ως δύναμη περιφρούρησεως της Εθνικής Κυριαρχίας των Λαών της.
Εδώ, όμως, στην Ελλάδα, επιχειρείται να ταυτιστεί η παραμονή μας στην Ευρώπη με την παραμονή του τρέχοντος πολιτικού προσωπικού στην εξουσία.
Αυτή η ταύτιση είναι πλαστή, σκόπιμη και απατηλή.
Ούτε τα πλεονεκτήματα από την παραμονή μας στην Ευρώπη εγγυοδοτούνται από την παραπέρα επικράτηση του κυριάρχου πολιτικού συστήματος, που από απρονοησία, αμετρόεπεια ή σκοπιμότητα έθεσε σε κίνδυνο εξόδου από την Ευρωπαϊκή Οικογένεια τη Χώρα μας, ούτε αν απαλλαγούμε από αυτούς κινδυνεύει η ευρωπαϊκή μας προοπτική.
Όλες οι δυνάμεις του Έθνους πρέπει να ενεργοποιηθούν στο έπακρο, επειδή η Χώρα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ο καθένας από τη θέση στην οποία ετάχθη μπορεί, πλέον, με ευχέρεια (αν έχει την αντικειμενικότητα) να διακρίνει ότι το πολιτικό σύστημα, βασισμένο σε ένα εκτεταμένο δίκτυο πελατειακών σχέσεων, δεν υπηρετεί παρά μόνο αυτό για το οποίο διαμορφώθηκε και υπάρχει: τα ολιγαρχικά προνόμια μερικών που συγκέντρωσαν οικονομική και πολιτική δύναμη και ήδη πλέον αναγνωρίζονται στο πλαίσιο της σύγχρονης πολιτικής διαβουλεύσεως. το Σύστημα είναι: [α] αέναες κρατικές δανειοδοτήσεις, ακόμη και με την παραπλανητική μέθοδο του κουρέματος, που μετατρέπονται αμέσως σε ιδιωτική περιουσία και, [β] υπεξαίρεση, της περιουσίας των πολιτών, με μεθόδους άλλοτε “ανακατανομής εισοδήματος”, άλλοτε “χρηματιστήριο” και άλλοτε ΔΝΤ+ΕΚΤ, προκειμένου να συγκεντρωθεί στις τσέπες της αυτοανακηρυγμένης άγνωστης προελεύσεως οικονομικής ελίτ και του εσμού των υποτακτικών τους, στους χώρους της πολιτικής, της ενημερώσεως/προπαγάνδας και των συνδικαλιστικών συντεχνιών, που υπερασπίζονται μια πολιτική εθισμένη στο να μεροληπτεί, να διακρίνει και να διακυμαίνεται.
Η πραγματικότητα είναι ότι σε συνθήκες ένδειας πόρων, η θέσπιση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων έχουν σαν αποκλειστικό σκοπό την απορρόφηση κεφαλαίων και την μετατροπή τους σε ιδιωτικό κέρδος, ενώ έπρεπε να διατεθούν για την επιβίωση, την προστασία και την εξυπηρέτηση των αναγκών του Λαού (υγεία, παιδεία, πρόνοια). Η Χώρα περιήλθε σε κατάσταση εκτάτου ανάγκης λόγω της άφρονης πολιτικής που άσκησε το ενδοτικό και εξαρτημένο κομματικό σύστημα, που διαχειρίστηκε με ιδιοτέλεια την εθνική παραγωγή, τον πακτωλό των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και τις εισροές από τις δανειοδοτήσεις και, επι χρόνια, άφησε τους κερδοσκόπους να λαφυραγωγούν ανέλεγκτα.
Ο Λαός γνωρίζει καλά, πια, ότι δεν χρεοκόπησε η Χώρα από το κόστος του κοινωνικού κράτους, αλλά από τον υπέμετρο δανεισμό που αποτόλμησαν αμοραλιστές πολιτικοί προκειμένου να εξαγοράσουν τους ψηφοφόρους τους με εξωφρενικές παροχές και διορισμούς, προκειμένου να συνεχίζουν να απολαμβάνουν υλικά και συναισθηματικά ωφελήματα από την παραμονή τους στην εξουσία. Ένα κράτος θανάσιμα εναγκαλισμένο από το κόμμα δεν μπορεί να επιτέλεσει την αναπτυξιακή πολιτική του. Μπορεί, μόνο, να δαπανά πόρους για τη διατήρηση του κόμματος στην εξουσία.
Ο Λαός θα απορρίψει με αποτροπιασμό κάθε μνημονιακή πολιτική, ως μοναδική σανίδα σωτηρίας του. Όχι δεν θα καταπιεί, άλλη μια φορά, απερίσκεπτα τη δικαιολογία του επί σκηνής πολιτικού θιάσου, ότι τάχα δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, ότι η Χώρα είναι έρμαιο των δανειστών της και υπόδουλη στους όρους που αυτοί επιβάλλουν. Θα διακρί-νει ότι πίσω από τη σοσιαλιστική ρητορική, για εγχώρια κατανάλωση, δεν κρύβεται παρά ο πλέον αδυσώπητος και αχαλίνωτος καπιταλισμός και ο πλέον βουλημικός ωφελιμισμός της εγχώριας πολιτικής ελίτ, που κατασπατάλησε κάθε πόρο προκειμένου να διατηρείται στην εξουσία.
