Τελικά ποιός είναι σήμερα πιο οικολόγος;

Του Δημήτρη Καπράνου  —

«Είναι καλύτερα να φέρνετε τις δικές σας τσάντες. Οι πλαστικές σακούλες βλάπτουν το περιβάλλον» λέει ευγενικά η ταμίας στην ηλικιωμένη κυρία, στο σούπερ μάρκετ.
«Εχεις δικιο, κοπέλα μου, αλλά εμείς δεν είχαμε πρόβλημα με το περιβάλλον στα νιάτα μου»,απάντησε η κυρία…
«Το λέω και στην μητέρα μου.Η δική σας γενιά σας δεν νοιαζόταν για το περιβάλλον» λέει ,ευγενικά, η ταμίας.
Η κυρία κομπιάζει, βλέπει ότι δεν υπάρχει άλλος πελάτης στην «ουρά» και αρχίζει να μιλάει…
«Στα δικά μου χρόνια, επιστρέφαμε τα γυάλινα μπουκάλια γάλακτος, των αναψυκτικών και της μπύρας στο κατάστημα. Το κατάστημα τα έστελνε πίσω στο εργοστάσιο για να πλυθούν και να αποστειρωθούν και να τα ξαναγεμίσουν, για να χρησιμοποιηθούν ξανά και ξανά. Ανακύκλωση, δεν το λέτε αυτό;
Τα μπακάλικα μας έβαζαν τα ψώνια μέσα σε καφέ χάρτινες σακούλες που χρησιμοποιούσαμε για πολλά πράγματα. Το πιο αξιομνημόνευτο – εκτός από την χρήση τους για σακούλες οικιακών απορριμμάτων – ήταν η χρήση του καφέ χαρτιού για κάλυμμα των σχολικών βιβλίων μας. Αυτό εξασφάλιζε ότι η δημόσια περιουσία (τα βιβλία που παρέχονται από το σχολείο) θα διατηρούνταν καθαρά.
Ανεβαίναμε τις σκάλες με τα πόδια, γιατί δεν είχαμε κυλιόμενες κλίμακες σε κάθε κτίριο καταστημάτων και γραφείων. Περπατούσαμε μέχρι το μανάβικο και δεν παίρναμε το αυτοκίνητο για να διασχίσουμε δύο τετράγωνα.
Τότε πλέναμε τις πάνες του μωρού, αφού δεν είχαμε πάνε της μιας χρήσεως για πέταμα. Στεγνώναμε τα ρούχα σε τεντωμένο σχοινί, όχι μέσα σε ένα στεγνωτήριο που καταβροχθίζει 220 βολτ! Η αιολική και η ηλιακή ενέργεια όντως στέγνωναν τα ρούχα μας τότε…
Τα παιδιά φορούσαν «αποφόρια» από τα μεγαλύτερα αδέλφια τους και είχαμε μόνο μια τηλεόραση ή ένα ραδιόφωνο στο σπίτι ,όχι από μία τηλεόραση σε κάθε δωμάτιο.
Δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα, αλλά όταν τηλεφωνούσαμε σε κάποιον γνωρίζαμε, φυσικά, πού βρισκόταν και δεν λέγαμε αυτό το εκνευριστικό «πού είσαι;» αντί για «Καλημέρα»…
Όταν συσκευάζαμε ένα εύθραυστο αντικείμενο για να το ταχυδρομήσουμε, χρησιμοποιούσαμε παλιές εφημερίδες για να το προστατέψουμε, και όχι συνθετικό ή πλαστικό περιτύλιγμα με φυσαλίδες.
Γυμναζόμασταν με την εργασία και το βάδισμα και δεν χρειαζόταν να πηγαίνουμε σε γυμναστήριο και να τρέχουμε σε διαδρόμους που λειτουργούν με ηλεκτρικό ρεύμα.
Ξαναγεμίζαμε τις πέννες γραφής με μελάνι, αντί να αγοράζουμε μια καινούρια και βάζαμε καινούριο ξυράφι στην ξυριστική μηχανή αντί να πετάξουμε ολόκληρο το σύστημα…
Είχαμε μια πρίζα σε κάθε δωμάτιο, και όχι ολόκληρο πύργο για να τροφοδοτούμε δώδεκα συσκευές και δεν χρειαζόμασταν υπολογιστή για να λάβει σήμα που εκπέμπεται από δορυφόρους στο διάστημα, προκειμένου να βρούμε την πλησιέστερη πιτσαρία! Και, φυσικά,ο μπακάλης, ο μανάβης και ο έμπορος, ήξεραν πόσα ρέστα έπρεπε να δώσουν χωρίς να περιμένουν να τους το «πει» η ηλεκτρική ταμειακή μηχανή. Τί οφείλω, κορίτσι μου;»…
Η ταμίας κοίταξε την κυρία με δέος. «Δ..δ..δεν μπορώ να σας πώ. Έχει μπλοκάρει το σύστημα!» είπε και άρχισε να ιδρώνει…