Σκέψεις για τον Πειραιά – Να μη χαθεί το μέτρο και ο σεβασμός

Του Δημήτρη Καπράνου

Διαβάζω πολλά γύρω από την απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου με την οποία κηρύχθηκε ως “αρχαιολογικού ενδιαφέροντος” μεγάλο τμήμα της πόλεως του Πειραιώς.

Διαβάζω τις οργίλες αντιδράσεις ορισμένων επειδή “Η γραφειοκρατία καθυστερεί τις επενδύσεις”.
Διαβάζω δηλώσεις των “Παραγωγικών τάξεων” του Πειραιώς, με τις οποίες εκφράζουν προβληματισμό για την εμπλοκή των αρχαιολόγων στον τομέα των “επενδύσεων”.
Διαβάζω τις τοποθετήσεις του Δήμου αλλά και υποψηφίων δημάρχων, οι περισσότερες των οποίων είναι υπέρ των “επενδύσεων”.

Επειδή γεννήθηκα, μεγάλωσα, ζω και λειτουργώ στον Πειραιά και δεν έχω “στρίψει δια του αρραβώνος” προς άλλες περιοχές, όπως κάνουν τα τελευταία χρόνια όσοι Πειραιώτες βγάλουν χρήματα, επειδή αναπνέω καθημερινά τον αέρα του λιμανιού και δέχομαι τον δυσβάστακτο φόρτο των χρηστών του λιμανιού, οι οποίοι δεν αφήνουν δεκάρα στην πόλη,. ας μου επιτραπεί να έχω άποψη και να την εκφέρω.

Ελάχιστα χαρούμενος είμαι που βλέπω στο κτίριο της διοικήσεως του λιμένος την κινεζική σημαία, τα κινεζικά ιδεογράμματα και τα φανάρια στην είσοδο του κτιρίου, λες και είμαι στη Σαγκάη.

Φυσικά, οι Κινέζοι δεν ήλθαν μόνοι τους. Εμείς τους καλέσαμε, εμείς τους παραχωρήσαμε το λιμάνι, επειδή το κράτος μας χρεοκόπησε ως επιχειρηματίας.  Εμείς κάναμε “αποκρατικοποίηση” του λιμένος, παραχωρώντας τον στην…κρατική κινεζική εταιρεία!

Αυτό, όμως, δεν μπορεί να σημαίνει ότι ο προσωρινός κάτοχος της πλειοψηφίας των μετοχών μπορεί να μας “αλλάξει τα φώτα”!
Διότι ελάχιστα ενδιαφέρει τον Κινέζο επενδυτή αν στην Κυνόσουρα βρίσκονται οι τάφοι των Σαλαμινομάχων ή αν στον μικρό όρμο του Αμπελακίου βρίσκονται απομεινάρια από τα ελληνικά και τα περσικά πλοία που χάθηκαν στην ιστορική Ναυμαχία. Εμάς, όμως, μας ενδιαφέρει!

Ελάχιστα ενδιαφέρει τον επενδυτή το ότι εμείς, οι Πειραιώτες, έχουμε οργισθεί με την καταστροφή που προκάλεσε στην πόλη μας το “Τραμ”. Είδαμε να αποκαλύπτονται θησαυροί, τους οποίους άλλες πόλεις θα κρατούσαν στην επιφάνεια ως κόρην οφθαλμού, αλλά εμείς τους “παραχώσαμε” για να περάσουν από επάνω τους οι γραμμές ενός μέσου το οποίο δεν χρειάζεται η πόλη. Υπέρ της “αξιοποιήσεως”, φυσικά.

Ελάχιστα σκέπτεται ο επενδυτής το εάν ο Πειραιάς αντέχει άλλη κυκλοφοριακή επιβάρυνση και αν οι Πειραιώτες επιθυμούν να δουν να μετατρέπεται η γραφική Πειραϊκή σε ένα ακόμη σκυροδεμάτινο “τέρμιναλ” για την κρουαζιέρα!

Καλά είναι τα “πεντάστερα” ξενοδοχεία,τα σύγχρονα “εμπορικά κέντρα”, που θα κάνουν τον Πειραιά Μαϊάμι!
Αλλά δεν είναι καλύτερα να γίνουν σιγά-σιγά (για να δούμε αν θα φέρουν και την ανάλογη κίνηση ) και με σεβασμό στην πανάκριβη πολιτιστική μας κληρονομιά;
Προς Θεού, δεν τασσόμεθα υπέρ μιας στείρας “αρχαιολαγνείας” ούτε είμαστε υπέρ της δικτατορίας των αρχαιολόγων.

Αλλά επειδή στον Πειραιά έχουμε “καεί στον χυλό”, χάνοντας το “Ρολόι”, κατεδαφίζοντας όλα σχεδόν τα νεοκλασικά κτίρια, αποκτώντας έναν ξεκάρφωτο “πύργο” που στοιχειώνει επί δεκαετίες, αφήνοντας το πλούσιο αρχαιολογικό μας Μουσείο χωρίς έναν χώρο σταθμεύσεως, καταστρέφοντας τα απομεινάρια των Νεοσοίκων για να υψώσουμε άμορφες πολυκατοικίες, ακούμε σήμερα την λέξη “αξιοποίηση” και κουμπωνόμαστε!

Και για να εξηγούμεθα. Σε ένα πολιτισμένο κράτος, “επενδύω” και “ενοικιάζω” δεν σημαίνει “κάνω ότι μου γουστάρει”…