Κατάχρηση εξουσίας, βία και κακοποίηση – Θύτες και θύματα
Η πικρή αλήθεια είναι πως οι περισσότερες γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή τους έχουν βιώσει κάποια μορφή βίας, είτε ψυχολογικής, είτε λεκτικής, είτε σωματικής. Είναι απλοϊκό να μιλάμε για έννοιες όπως κακοποίηση, τραύματα, θύτες και θύματα χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη παραμέτρους, συνθήκες και παράγοντες.
Είναι σίγουρα ανήθικο και ψυχικά νοσηρό ο έχων την εξουσία να αισθάνεται ικανοποίηση χειραγωγώντας άτομα σε αδυναμία, φύσει ή θέση. Η βία σε οποιαδήποτε μορφή μπορεί να προκαλέσει ψυχολογικά τραύματα τα οποία ανάλογα την περίσταση μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά όλη τη ζωή ή πτυχές αυτής του θύματος.
Σίγουρα το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να μιλήσει για την τραυματική του εμπειρία είναι απελευθερωτικό για τον ίδιο και σημαίνει ότι έχει κάνει ήδη βήματα για την αποθεραπεία του. Η αλήθεια είναι πως ένα τραυματικό γεγονός πρέπει να περάσει από εσωτερικές διεργασίες προκειμένου να γίνει αποδεκτό και να πάψει να προκαλεί πόνο.
Πολλές φορές τα άτομα απωθούν το τραύμα ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό για να μην υποφέρουν. Η ωρίμανση της εμπειρίας διαφέρει από άτομο σε άτομο ανάλογα την ιδιοσυγκρασία του, τις άμυνες που διαθέτει καθώς επίσης και ανάλογα του κατά πόσο υποστηρικτικό είναι το περιβάλλον που μεγάλωσε. Θα ήθελα να τονίσω ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάποιου να εκφράζεται για τις εμπειρίες του όποτε και αν ο ίδιος είναι έτοιμος.
Σίγουρα η ίδια συμπεριφορά ψυχολογικής και σωματικής βίας δεν έχει τις ίδιες επιπτώσεις σε κάθε περίσταση. Εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία, τα βιώματα, τις άμυνες και τις προσδοκίες του θύματος. Σαφώς όσο πιο ευάλωτο συναισθηματικά είναι κάποιο άτομο τόσο πιο βαρέως θα εκλάβει συμπεριφορές που υποδεικνύουν λαγνεία και σεξουαλική επιθυμία. Δε θα παραλείψω και μια συνθήκη η οποία ναι μεν δεν είναι πολύ συχνή αλλά συμβαίνει. Υπάρχει πιθανότητα ανοχής στην πρόκληση και δεκτικότητα χειριστικών συμπεριφορών όταν εμπλέκονται ναρκισσιστικές φιλοδοξίες. Φαίνεται να χειραγωγούνται πιο εύκολα άτομα με ασαφή όρια προσωπικότητας, ίσως θύματα κακοποίησης που έχουν μάθει να υπάρχουν μέσα από τον ρόλο του θύματος.
Από την άλλη, οι θύτες είναι πολλές φορές πρώην κακοποιημένοι που ο μόνος τρόπος επικοινωνίας που έχουν μάθει είναι η επιβολή με τη βία. Ενώ κάποιοι είναι ναρκισσιστές, χαλαρών ηθικών αξιών που νομίζουν πως είναι ανώτεροι από τους άλλους επειδή κατέχουν την αλαζονεία της εξουσίας και ότι όλοι οι άλλοι είναι κτήματά τους, τα οποία και χρησιμοποιούν προς ικανοποίηση των διαστροφικών τους ορέξεων. Η προαναφερθείσα κατηγορία είναι και η πιο επικίνδυνη.
Όπως και να έχει υπάρχουν τόσο διαφορετικές περιπτώσεις που θα έπρεπε να αναλύουμε όλες τις παραμέτρους κάθε μια χωριστά για να μπορέσουμε να βγάλουμε ακριβή συμπεράσματα. Το αισιόδοξο είναι ότι από τη στιγμή που υπάρχει μια συγχρονικότητα αναφορικά με την έκφραση και αναφορά περιστατικών βίας, οι θύτες θα φοβούνται περισσότερο να εκφοβίσουν και να εκφράσουν τις σαδιστικές ορέξεις τους.
Επιτέλους, όλες αυτές οι φωνές θα δικαιώσουν τα θύματα βίας και θα αποτρέψουν άλλα παρόμοια περιστατικά στο μέλλον. Τώρα είναι η στιγμή της απελευθέρωσης και της επανάστασης ενάντια στους δεσμώτες.
