Η βιολογική κατάρρευση του Ελληνισμού: Οι πραγματικότητες, οι λύσεις, οι ευσεβείς πόθοι, η ομολογία αφανισμού…
«Πρόεδρος της Δημοκρατίας» σημαίνει κορυφαίο πολιτειακό πρόσωπο. Ασχέτως κρίσεων και αιτιάσεων περί της προσωπικής επάρκειας και της πολιτικής παιδείας της νυν Προέδρου όσον αφορά τον ανατεθέντα σε αυτήν θεσμικό ρόλο, οι δημόσιες απόψεις της περί της δημογραφικής αναγέννησης διά της ομαλής εντάξεως μεταναστών δείχνουν τον δρόμο που επιλέγει και κατανοεί ως λογικό η σημερινή πολιτική «ελίτ». Είναι όμως αυτός ο δρόμος ιδεατός; Η λογικός;
Ας δούμε κατ’ αρχάς την βιολογική μας κατάρρευση, την αντίστοιχη εξέλιξη στην Τουρκία αλλά και την «πολιτική» επ’ αυτής.
Οι γεννήσεις εν Ελλάδι είναι στο αρνητικό «ρεκόρ» ήδη από το 2016 των κάτω των 90.000 περίπου ανά έτος (το 2020 μόλις 85.000) με την Τουρκία να φθάνουν πάνω από 1.300.000 το 2016 και να «πέφτουν» στις 1.113.000 το 2020 επί κορωνοιού.
Ας δούμε το εξής. Ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος Ελλάδος Τουρκίας την δεκαετία του 1920 διεξήχθη μεταξύ περίπου 5 εκατομμυρίων Ελλήνων και 12 εκατομμυρίων Τούρκων με Έλληνες και Τούρκους να έχουν μέσο όρο γεννήσεων περί το 3 και μέσο όρο ηλικίας όχι άνω των 26.
Σήμερα οι Τούρκοι είναι άνω των 83 εκατομμυρίων (84.340.000) με 26% ηλικίες κάτω των 14 ετών και αύξηση πληθυσμού από την δεκαετία του 90 έως και το 2020 περί τα 26,2 εκατομμύρια και με προβλέψεις για πληθυσμιακή έκρηξη άνω των 120 εκατομμυρίων τις επόμενες δεκαετίες με κορύφωση τα 127 εκατομμύρια το 2060 και προβλέψεις πτώσεως μόλις από το 2065 και εντεύθεν. Το εσωτερικό τους θέμα της υπεργεννητικότητος των Κούρδων δεν αφορά την παρούσα και δεν «καθησυχάζει».
Στα καθ’ ήμας, ο μέσος όρος ηλικίας των 30 ετών το 1951 ήδη από το 2017 έφθασε αυτό των 44 ετών το 2017, ήτοι +14 έτη. Οι Έλληνες μεταξύ της δεκαετίας του 60 και έως το 2011 έχασαν κατά 10% νέο πληθυσμό ώστε ηλικίες από 0-14 να κυμαίνονται σήμερα κάτω του 14%.
- Επίσης οι Έλληνες με την βοήθεια περίπου ενός εκατομμυρίου χριστιανικών κυρίως πληθυσμών από βαλκανικές και πρώην σοβιετικές χώρες μέχρι το 2011 αλλά και την μακροζωία του γηγενούς πληθυσμού που έφθασε +15 έτη την τελευταία τριακονταετία, είχαν θετικό ισοζύγιο και αύξηση πληθυσμού.
Σήμερα είμαστε στο -0,43 ανά εκατό κατοίκους και αποστερούμεθα περί τις 600.000 Ελλήνων στο εξωτερικό σε παραγωγική βιολογικά ηλικία, συνεπώς με άμεσα μελλοντική στέρηση γηγενούς πληθυσμού πολύ άνω του ενός εκατομμυρίου ατόμων τις προσεχείς δεκαετίες αν υπολογίζουμε μάλιστα το μέσο ελάχιστο ποσοστό αναπαραγωγής μας, ενώ αντιστοίχως μέχρι το 2050 θα είμαστε περί τα 7.8 εκατομμύρια γηρασμένες ψυχές.
Το ετήσιο κόστος για τις 69.000 τρίτεκνες και πολύτεκνες οικογένειες (τόσο λίγες απέμειναν) είναι περί τα 58 εκατομμύρια ευρω. Όμως στο Ελληνικό Κράτος, οι προσλήψεις ημετέρων, εκτός κριτηρίων ΑΣΕΠ, ανέρχονται σταθερά περί τα 500 εκατομμύρια ευρώ ετησίως με εκατοντάδες νεότευκτους δημοσίους οργανισμούς και επιχειρήσεις, ενώ μόνον το 2018 επί ΣΥΡΙΖΑ το ρεκόρ των νέων δημοσίων οργανισμών ανήλθε σε 297 (στοιχεία ΕΡΓΑΝΗ) χωρίς να έχει ανασχεθεί ουσιαστικά η τάση επί ΝΔ, αν και στοιχεία δεν αποδίδονται με σαφήνεια πλέον .
Αντιστοίχως ένας εξορθολογισμός του συστήματος δημοσίων συμβάσεων και προμηθειών θα μπορούσε να εξοικονομήσει το 20% του κονδυλίου τους δηλαδή 4 δις ετησίως, αφού οι δημόσιες συμβάσεις μας ακολουθούν τον μέσο όρο της Ευρώπης ήτοι 20% του ΑΕΠ συνεπώς αθροίζονται ετησίως περί τα 26 έως 30 δισεκατομμύρια ευρώ.
Χαρακτηριστικά ως οργανωμένο κράτος ακόμη, δεν γνωρίζουμε πόσες αναθέτουσες αρχές διαθέτομε σε επίπεδο Γενικής Κυβερνήσεως και τις εκτιμούμε σε περίπου 5.000 ενώ οι προσπάθειες ή και κατευθύνσεις της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Συμβάσεων για ένα ενιαίο κέντρο διοικήσεων ιδίως από το 2016 με τις στρατηγικές και την εισαγωγή και σχετικών νομοθετημάτων «σκοντάφτει» στα αρμόδια Υπουργεία.
Περαιτέρω, κατά τις παραδοχές του ιδίου του πολιτικού συστήματος « παρόλο που η αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001 (άρθρο 21 παρ. 5) ενέταξε την δημογραφική πολιτική στις μέριμνες της πολιτείας, η διάταξη παρέμεινε ατελής χωρίς τα αναγκαία μέσα υποστήριξής της σε επίπεδο νομοθεσίας ή και πολιτικών» (οράτε διακομματική έκθεση της Βουλής για το Δημογραφικό έτους 2018 σελ 193).
- Μέχρι στιγμής λοιπόν, η «στήριξη» του ακόμη τόσο «σπάταλου σε διαφόρους» κράτους εκφράζεται σε 2.000 ευρω σε κάθε οικογένεια που αποκτά παιδί και σκέψεις για 1000 ευρω αύξηση του αφορολογήτου για κάθε τέκνο.
- Ασόβαρες αποφάσεις, αποσπασματικές πολιτικές προσεγγίσεις από ανθρώπους που μάλλον πιστεύουν ότι η ζωή του Ελληνισμού αρχίζει από την γέννησή τους και τελειώνει με το τέλος της δικής τους παρουσίας και κυρίως της δικής τους σταδιοδρομίας ενώπιον ενός πελατειακού κράτους.
Ένα μέρος μόνον των ανωτέρω «αχαρτογράφητων» εκατοντάδων εκατομμυρίων θα μπορούσε να δαπανηθεί από επιδόματα 18μηνα σε μητέρες εργαζόμενες και μη, ίδρυση περισσότερων βρεφονηπιακών σταθμών μέσω ΣΔΙΤ, συμπαράσταση του κράτους σε ζευγάρια με πρόβλημα υπογονιμότητας, (π.χ. με χρηματική υποστήριξη σε μεγάλο ποσοστό εξετάσεων καθώς και εξωσωματικών γονιμοποιήσεων), ενίσχυση των διοικητικών ωφελημάτων των πολυτέκνων και διευκόλυνσή τους ιδίως εις ότι αφορά την παροχή επαγγελματικών αδειών, αδειών επιτηδευματία ή για άσκηση επιχειρηματικών άλλων δραστηριοτήτων.
Ο κατάλογος είναι μακρύς. Αλλά μικραίνει (λίγο) το βαθύ κράτος διαπλοκών και εξυπηρετήσεων. Διαλέγομε και παίρνουμε
Οι δε «εμπλουτιστές» ή «μπολιαστές» μας θα πρέπει να κριθούν όχι βάσει ευσεβών ιδεολογικών πόθων αλλά βάσει της στυγνής αποτιμήσεως των πολιτισμικών και ιστορικών πλαισίων και δεδομένων. Η ενσωμάτωση είναι άραγε μία αυτόματη διαδικασία 1 άντε 2 γενεών; Τα στατιστικά στοιχεία είναι γνωστά αναφορικά με την συντριπτικά μεγαλύτερη μουσουλμανική προέλευση μαζών μεταναστών και προσφύγων σήμερα.
Θα καμαρώσουμε λοιπόν Έλληνες μουσουλμάνους, όχι φυσικά τους γηγενείς Πομάκους και τους λοιπούς Έλληνες Μουσουλμάνους, αλλά τους ευρασιατικής καταγωγής σε παραγωγικές διαδικασίες απολύτως εντεταγμένους, ακόμη και στις ένοπλες δυνάμεις μας να μας υπερασπίζονται κατά τους πόθους πολλών; Να υπενθυμισθεί το εξής σκληρό αλλά αληθές:
Συγγενής φυλή των σημερινών Πακιστανών, από την επαρχία Παντζάμπ οι ημέτεροι Ρομά ακόμη περιμένουμε να ενσωματωθούν. Και οι Ρομά δεν είναι μουσουλμάνοι ούτε ήσαν όταν πρωτοήλθαν κατά ομάδες προ 800 και 600 περίπου ετών. Δεν ανήκουν λοιπόν στην πιο ιμπεριαλιστική και ενεργώς πολιτική θρησκεία από καταβολής ανθρώπου, ούτε αισθάνονται «αδέλφια» πχ με ομόθρησκους μουσουλμάνους Τούρκους.
Σε ιστορικό λοιπόν χρόνο οι αθρόες συσσωματώσεις μαζικών πληθυσμών και μάλιστα κατά πλειοψηφία μη χριστιανικών και με καμμία απολύτως αναφορά στον ευρωπαϊκό πολιτισμικό, συγγνώμη, αλλά πιθανόν θα σημάνουν γκετοποίηση ή και εξανδραποδισμό των παιδιών μας και αντιστοίχως των εγγόνων της γενιάς της ΠτΔ και σίγουρα κοινωνικές εκρήξεις, πολιτισμική υποχώρηση και εθνική συρρίκνωση.
- Καθώς από αυτές τις γεννήσεις ένα ποσοστό μόνον αφορούν ελληνόπαιδα ή μετέπειτα φέροντα ελληνική συνείδηση άτομα συνεπώς συνάγεται ότι για κάθε ελληνόπουλο αντιστοιχούν 16 με 20 Τουρκόπουλα.
Στην Ελλάδα το ποσοστό γεννήσεων είναι σταθερά κάτω του 1.3 με την Τουρκία να πέφτει πλέον στο 1.76 το 2020 κυρίως λόγω της υπογεννητικότητος των εκδυτικοποιημένων Τούρκων των παραλίων αλλά με ρυθμό ακόμη αυξήσεως τουρκικού πληθυσμού 0.5% . Όλα αυτά έχουν σημασία για την αριθμητική των ισορροπιών και συνεπώς της επιβιώσεώς μας;
Όλα είναι θέμα αριθμών. Επίσης πόθεν ο ανάστροφος ρατσισμός των «αισιόδοξων» ότι «οι υπέρτερες ευρωπαϊκές ουμανιστικές ιδέες» θα κατισχύσουν ειρηνικώς και σιωπηρώς των ισλαμιστικών παραδόσεων σε μία κοινωνία ; Πόθεν τέτοια αισιοδοξία; Πέραν Ευρώπης και ευρωγενών ΗΠΑ έχομε διαπιστώσει πολλά έθνη και κοινωνίες να δείχνουν δυσανεξία στον αυταρχισμό στον φυλετισμό και σε πάσα μορφή φανατισμού ακόμη και όταν ευρίσκονται σε οικονομικοπολιτική ευμάρεια και μορφωτική ανέλιξη;
Η ιδεολογική προσέγγιση καμμιά φορά είναι απόδειξη ιστορικού και πολιτικού αναλφαβητισμού. Καμμιά φορά είναι και μοιραία.
Τέλος μία γενικόλογη αναφορά. Η υπογεννητικότητα είναι κυριώτατα πολιτισμικό επακόλουθο της εκδυτικοποιήσεως και αφορά όλες σχεδόν της χώρες πλήν Γαλλίας, Μεγάλης Βρετανίας και Σουηδίας για λόγους που δεν άπτονται της παρούσης. Χωρίς καμμία κριτική διάθεση αλλά με απλή καταγραφή η μη γέννηση παιδιών είναι απότοκος των εξής βασικών παραδοχών:
Αποθρησκευτικοποίηση *υπενθυμίζεται ότι σχεδόν όλες οι πολύτεκνες οικογένειες είναι θρησκευόμενες, κυνικός ατομοκεντρισμός εντός αστικού πλαισίου, γυναικεία χειραφέτηση, τρυφηλότητα, απονοηματοδότηση έως διαπόμπευση των παλαιών αρχών, μεγαλομανία που αφορά και την ανατροφή απογόνων, Όλα αυτά λοιπόν έχουν φέρει μία χαοτική ψυχοπνευματική καταστατική πραγματικότητα στην οποία πινελιά απλώς είναι η οικονομική κρίση.
Στην πραγματικότητα, πλέον σε μεγάλο ποσοστό του ο Δυτικός Έλλην αποφασίζει να αναπαραγάγει παιδί το πολύ πολύ 2 παιδιά «εάν και εφόσον», πολλές δε φορές δυστυχώς το αποφασίζει βιολογικώς πολύ αργά. Το «εάν και εφόσον» λοιπόν το ελληνικό κράτος πρέπει να μετατρέψει σε πραγματικότητα όταν το 2,1 στις γεννήσεις είναι το ελάχιστον για να μη σβήσει γοργά. Και θα πρέπει ως Κράτος να το κάνει για πρώτη φορά σχεδόν από ιδρύσεώς του γιατί αν εξαιρέσεις κάποια επιδόματα επί Χούντας και τα νυν διχίλιαρα η απόφαση του Έλληνα να κάνει παιδιά ήταν η εδραία οικογενειακή του αντίληψη των πραγμάτων.
Η πολιτισμική αναστροφή μίας τέτοιας βιολογικής καταρρεύσεως θα έπρεπε να σημάνει και αναστροφή του «μποέμ καλλιτεχνίζοντος» καθεστηκυίου από τα ΜΜΕ προτύπου « ζω την ζωή μου και δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο» και από την άλλη το «παιδί μου για να γεννηθεί πρέπει να είναι πρίγκηψ» που ως προπαγάνδα ενήλικης κεχαριτωμένης ανευθυνότητος η μεν και εκλεκτικής υποχόνδριας ευθυνοφοβίας η δε, παρουσιάζονται συλλήβδην περίπου ως πρότυπο στις μάζες. Εκπομπές για νέους ανθρώπους με οικογένειες και άλλη στάση ζωής ούτε καν υπάρχει ως σκέψη.
Αλλά αυτή η σκέψη σημαίνει ότι τα ΜΜΕ δεν αντιμετωπίζονται ως φίλοι και εχθροί ή φορείς της εξουσιαστικής προπαγάνδας αλλά ως στελέχη της εθνικής προσπάθειας για ανάσχεση του βιολογικού μας αφανισμού. Το αυτό θα μπορούσε να ισχύει με τα σχολεία πχ μάθημα «Ζωή στην οικογένεια» ακόμη και σε επίπεδο Λυκείου, αλλά και μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης με στόχο τις εκτρώσεις, άνω των 250.000 ετησίως.
Όταν όμως μια κοινωνία παγερώς αδιαφορεί και ουδόλως αναζητεί τα μέσα και τις μεθόδους ώστε να σχεδιάσει σε εθνικό και στρατηγικό επίπεδο το μέλλον της, σημαίνει ότι έχει αφεθεί, ελαφρά τη εθνική και πολιτισμική καρδία, στο αναπόφευκτο και αναπόδραστο έλλειμμα του ίδιου του μέλλοντος της. Οι δηλώσεις της ΠτΔ είναι προς αυτήν την σκαιά κατεύθυνση. Και πρέπει όχι να θεωρηθούν ως λογικές πολιτικές συνομολογήσεις επιβιώσεως αλλά ως παράλογη απολιτική ομολογία αφανισμού. Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι για τα παιδιά μας. Ένα έθνος ναι, εμπλουτίζεται, δεν αντικαθίσταται όμως.
*Ο Βασίλης Φασούλας είναι δικηγόρος, μέλος της «Δημοκρατικής Ευθύνης»
πηγή: hellasjournal.com
