Εγιναν κι αυτοί, ζόμπι!

Η ζωή μας τελευταίως, έχει κάτι από θρίλερ. Ποια ταινία τρόμου είναι αυτή όπου όλη η πόλη έχει καταληφθεί από ζόμπι; Δεν θυμάμαι. Οι ελάχιστοι εναπομείναντες, που μάχονταν από κοινού για τη διάσωση του ανθρώπινου είδους, μετατρέπονται, ο ένας μετά τον άλλον σε αιμοδιψή όντα. Ακόμα και τα πιο κοντινά, τα πιο έμπιστα πρόσωπα μεταμορφώνονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Κι ο πρωταγωνιστής τρέχει, τρέχει, τρέχει… με τις λιγοστές δυνάμεις που του ‘χουν απομείνει, για να γλιτώσει από την επέλαση των ζόμπι.

Αυτό μου θυμίζει η κατάσταση που βιώναμε. Τον Γενάρη του 2015 είχαμε την ελπίδα ότι θα σωθούμε από δαύτα, μια για πάντα, αλλά ξεγελαστήκαμε. Αφεθήκαμε στα ωραία λόγια, μαγευτήκαμε – όπως ο Οδυσσέας και οι άνδρες του – από το τραγούδι των Σειρήνων, και παγιδευτήκαμε. Οι άνθρωποι οι απλοί, οι «σαν κι εμάς» που καταλαβαίνουν τον πόνο μας και αγαπούν την πατρίδα πιότερο από τους άλλους, κι ας είναι αριστεροί, που θέλουν να μας ανακουφίσουν βάζοντας τέλος στην τυρρανία μας έγιναν τελικώς, κι αυτοί, ζόμπι!

Ξάφνου από το πλευρό μας, στο μέτωπο του κοινού αγώνα, βρέθηκαν απέναντί μας και μας πήραν στο κυνήγι. Εγιναν κι αυτοί ίδιοι και απαράλλαχτοι. Βάζουν φόρους, παίρνουν σπίτια, μας εξαθλιώνουν, αλλά εξαιρούν – και αυτοί – τους βουλευτές και τους γλυτώνουν από την αγχόνη του ασφαλιστικού. Οι ίδιοι διαχωρισμοί μεταξύ Πατρίκιων και Πληβείων. Τέτοια ομοιότητα με τους προηγούμενους και τους προ προηγούμενους, ποιος την περίμενε; Προφανώς, μας παρέσυρε ο ρομαντισμός μας. Λάθος μας.

ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΕΝΝΟΙΑ