Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο “καίγεται” η Γαλλία: Πίσω από τον «νόμο El Khomri»…
Του Ματιέ Κρουασαντό *
Τι κρύβεται πραγματικά πίσω από τις κινητοποιήσεις εναντίον του νόμου για την εργασιακή μεταρρύθμιση στη Γαλλία; Ένα πολιτικό στοίχημα όπου η κυβέρνηση το παίζει όλα για όλα; Ή μία μάχη επιβίωσης των συνδικάτων με φόντο την κοινωνική οργή; Και τα δύο, ασφαλώς. Κάθε στρατόπεδο σκληραίνει τις θέσεις του, υπακούοντας σε εσωτερικές λογικές που ξεπερνούν τη συζήτηση γύρω από τον «νόμο El Khomri». Αφού πολλαπλασίασε τις λάθος κινήσεις και τις προκλήσεις, η κυβέρνηση βλέπει στην αντιπαράθεση αυτή την τελευταία ευκαιρία πριν από τις προεδρικές εκλογές να χαραχτεί μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε δύο Αριστερές τις οποίες θεωρεί, πλέον, ασυμφιλίωτες μεταξύ τους. Αφού υπέστησαν μία σειρά από ήττες σε επαγγελματικές εκλογές, και αποδείχθηκαν ανίκανες να κινητοποιήσουν τους πολίτες, οι συνδικαλιστικές ενώσεις έριξαν στη μάχη το βαρύ πυροβολικό για να οδηγήσουν τη χώρα σε παράλυση και να δείξουν ότι είναι πάντα παρούσες. Παρ’ όλα αυτά, πίσω από αυτούς τους τακτικούς υπολογισμούς, διαφαίνεται μια σαφής αλλαγή. Το κίνημα αυτό, που ξεκίνησε ουσιαστικά από την αρχή της θητείας του Φρανσουά Ολάντ, σηματοδοτεί μια επώδυνη γέννα: Τη γέννα μιας κοινωνικής δημοκρατίας α-λα γαλλικά, όπου εργοδότες και μισθωτοί συνεννοούνται μεταξύ τους και καθορίζουν τους κανόνες χωρίς να παρεμβαίνει το Κράτος. Από την άποψη αυτή, η πραγματική επανάσταση του «νόμου El Khomri» έγκειται σε αυτό που οι νομικοί αποκαλούν αντιστροφή της κοινωνικής ιεραρχίας. Στην απομάκρυνση δηλαδή, υπό ορισμένες συνθήκες, από τους νόμους, προκειμένου να εκπληρώνονται οι προσδοκίες και οι ανάγκες των πρωταγωνιστών. Για την Αριστερά, που θεωρούσε πάντα ότι ο συσχετισμός δυνάμεων είναι δυσμενής για τους μισθωτούς στις επιχειρήσεις και έδινε έμφαση στις συλλογικές συμβάσεις, πρόκειται για ένα ιερό aggiornamento. Το στοίχημα αυτό δεν μπορεί όμως να κερδηθεί παρά με έναν εποικοδομητικό κοινωνικό διάλογο, άρα με κοινωνικούς εταίρους που αφενός είναι αντιπροσωπευτικοί και αφετέρου ενδιαφέρονται για το γενικό καλό. Από το σημείο αυτό βρισκόμαστε ακόμη μακριά. Η συμμετοχή των εργαζομένων στις συνδικαλιστικές τους ενώσεις είναι από τις πιο χαμηλές στην Ευρώπη. Και η εργοδοσία είναι από τις πιο αρχαϊκές. Αντίθετα με αυτό που συμβαίνει στη Γερμανία, στις σκανδιναβικές χώρες ή ακόμη και στην Ολλανδία, η παράδοση του συσχετισμού των δυνάμεων και η εμμονή για τη νίκη ή την ήττα υπερτερούν συνήθως της αναζήτησης ενός συμβιβασμού – που για πολλούς είναι συνώνυμος με την υποχώρηση. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση για τη μεταρρυθμιστική Αριστερά. Να βρει το απαραίτητο θάρρος ώστε να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στη θέση της σύγκρουσης, να κατανοήσει τις αλλαγές του κόσμου της εργασίας, να αναγνωρίσει τους περιορισμούς των επιχειρηματιών και, πάνω απ’ όλα, να συμβάλει στην αναγέννηση του συνδικαλισμού. Ένα πρόγραμμα ομολογουμένως πολύ φιλόδοξο! (Πηγή: L’Obs)
Ο Ματιέ Κρουασαντό είναι διευθυντής του περιοδικού L’Obs
mignatiou.com
