20 χρόνια χωρίς τη Ρίτα Σακελλαρίου

6 Αυγούστου 1999. Η Ρίτα Σακελλαρίου “φεύγει” μετά από μακρά περίοδο νοσηλείας στο ΥΓΕΙΑ. Λίγες μέρες πριν την είχα επισκεφθεί για να την αποχαιρετίσω. Να αποχαιρετίσω τη δική μου Ρίτα. Το γνώριζε κι εκείνη παρόλο που της έλεγα ότι θα τα πούμε όταν με το καλό, γυρνούσε στο σπίτι, Θράκης 6 στη Νέα Σμύρνη.

Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι η μεγάλη σταρ, αυτή η δυνατή γυναίκα που δεν την πτοούσε τίποτα, ήταν καθηλωμένη κι ανήμπορη, σχεδόν αγνώριστη στο κρεβάτι του πόνου. Μου ζήτησε να τη βοηθήσω να πάει στο μπάνιο. Ηταν η πρώτη φορά που μου ζητούσε κάτι τέτοιο. Από τη μια εγώ, από την άλλη ο Λάκης.

Τη θυμάμαι, χρόνια πριν, όταν ήμουν παιδί, να σηκώνεται νωρίς, παρά το ξενύχτι στην πίστα, να τυλίγει ντολμάδες και το απόγευμα να κατεβάζει την κατσαρόλα στον δεύτερο όροφο για να φάνε ο Tάκης και η Κατερίνα (Στανίση).

Τη θυμάμαι να γελά με την ψυχή της. Να ξεκαρδίζεται με τα αστεία του Λάκη στην κυρά Πόπη, τη γλυκιά γιαγιούλα, τη μάνα της στην κουζίνα του 6ου ορόφου.  Ομως, παρά τα αστεία, η κυρά Πόπη, μονολογούσε: “Αχ, άτυχο το κοριτσάκι μου!” κι εγώ αναρωτιόμουν: “άτυχη η Ρίτα Σακελλαρίου;”.

Θυμάμαι τις ευαισθησίες της. .

Θυμάμαι τις συμβουλές της, τις καλές της κουβέντες.

Θυμάμαι πόσο αγαπούσε τη ζωή και φοβόταν τον καρκίνο. Ηξερε ότι αυτός θα της στερούσε κάποτε τη ζωή. Μόλις στα 65 της.

Κι όσα δε θυμάμαι, τα βλέπω στις φωτογραφίες. Ασπρόμαυρες εικόνες του ’73, τότε που η Ρίτα Σακελλαρίου έγινε η καλή μου νεράιδα.

 

Ν.Α.