20 Ιουλίου 1974 – Ο Γιώργος Καλλής θυμάται…
Ήταν πρωί 8:00 ή 9:00 η ώρα ασήμαντη. Ο διαβιβαστής μου έφερε ένα σήμα το οποίο περίπου έλεγε «ΝΑ ΜΗΝ ΚΤΥΠΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΘΥΛΑΚΑ ΣΤΗΝ ΛΑΡΝΑΚΑ» το σήμα ήταν ανυπόγραφο και δεν έδειχνε από που προερχόταν. Ο Λοχαγός Αναστάσιος Χατζηαυγουστίδης προσπάθησε να επικοινωνήσει με το τάγμα Ταγματάρχη Τριήραρχο Γιωργίτση για να εξακριβώσει την γνησιότητα του σήματος. Κατά την διάρκεια της συνομιλίας όλμοι άρχισαν να πέφτουν βροχή εντός του στρατοπέδου, η επιλογή μας ήταν μόνο μία. Να κτυπήσουμε και να καταλάβουμε τον τουρκοκυπριακό θύλακα της Λάρνακας άσχετα με το τι έλεγε το σήμα. (Σημειώστε ότι το σήμα τελικά δεν ήταν από το Τάγμα).
ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ:
Ο 1ος ΛΟΧΟΣ 226 Τ.Π.
ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ:
Στο στρατόπεδο παρά την Αλική Λάρνακας στο τέρμα της Λεωφόρου Αρτέμιδος (απέναντι ακριβώς όπου είναι σήμερα τα δικαστήρια)
Δεχόμαστε συνεχόμενες βολές όλμων και πολυβολισμούς από απέναντι.
Οι Τούρκοι κατάφεραν να κτίσουν πολυβολεία κατά μήκος όλης της Λεοφορου Αρτέμιδος από το ύψος της Φανερωμένης μέχρι το στρατόπεδο των Ηνωμένων Εθνών παρά την Αλική (Τέρμα Λεωφόρου Αρτέμιδος)
Δεχόμαστε πυρά πολυβόλων διασταυρωμένα από παντού. Καταφέραμε όμως, (ο Λοχαγός) να διασταυρώσει τον δρόμο στο σημείο όπου υπάρχει ένα γεφυράκι με υψώματα γύρω και είχαμε μια σχετική κάλυψη. Ο οπλισμός του Λόχου στο σημείο που είμαστε (καμία εικοσαριά άρτομα) ένα μπρέν, δυο με τρία στεν και μαρτίνια και ένα κουτί χειροβομβίδες 24.
Σε περίπου μια ώρα καταφέραμε να εξουδετερώσουμε τα πολυβολεία που μας είχαν καθηλωμένους (με χειροβομβίδες) περίπου στις 10:00 ειχαμε τους πρώτους και μοναδικούς τραυματισμούς. Κτυπηθηκε ο Λοχαγός και ο Επιλοχίας με σφαίρες ελεύθερων σκοπευτών που ήταν ταμπουρωμένοι ακριβώς κάτω από τα παρατηρητήρια των Ηνωμένων Εθνών στα δεξιά μας. Καταφέραμε να τους εντοπίσουμε και να τους εξουδετερώσουμε με βολές του μπρέν. Σε ζήτημα κάποιων λεπτών σίγησαν και αυτοί.
Η μάχες συνεχίζονταν μέχρι τις 5 το απόγευμα.
Τί καταφέραμε;
Να εξουδετερώσουμε όλα ανεξερέτως τα πολυβολεία τους. Να σκοτώσουμε τους ελεύθερους σκοπευτές τους, να καταλάβουμε το στρατόπεδο τους (απέναντι από το ψαρολίμανο που σηλμερα είναι σχολείο) να καθαρίσουμε την περιοχή Μακένζι και όλη την άλλη περιοχή από το Μακένζι πίσω από τα δικαστήρια και μέχρι το μέσο της Πιάλε Πασά. (20 στρατιώτες και δυο τραυματίες σε μια 8ωρη μάχη).
Βασικά κλείσαμε τους Τούρκους από τα Νότια και τους εγκλωβήσαμε σε ένα τετράγωνο 300Χ300 μέτρα αφού Βόρεια και Δυτικά υπήρχαν και μάχονταν οι άλλοι δύο λόχοι του τάγματος μας. (Παγιδευμένοι όπως ήταν παραδόθηκαν).
Οι απώλειες των Τούρκων στην περιοχή που πολεμήσαμε εμείς, πολύ βαρειές. (Άσχετα αν οι Τούρκοι δήλωναν ότι δεν είχαν θύματα) η δική μου εκτίμηση είναι ότι είχαν 30 με 36 νεκρούς χωρίς καμία απολύτως υπερβολή.
Μου πήρε 42 χρόνια για να μπορέσω να περιγράψω το τι έγινε στις 15-Ιουλίου-1974, στις 20-Ιουλίου-1974 και στις 13/14/15 Αυγούστου 1974 στο Παλαίκυθρο και γύρω περιοχή. Εγραψα για πρώτη φορά πριν 3 χρόνια (2016) (2017) πέρσι (2018) και τώρα. Ίσως να μην ξαναγράψω το τι έγινε.
Στις 5:00 (17:00) όταν τελειώσαμε με τις μάχες και δεν είχαμε πλέον αντίσταση επιστρέψαμε στο στρατόπεδο μας. (Καλούσαμε ασθενοφόρο από τις 10:00 και μέχρι τις 05:00 το απόγευμα δεν φάνηκε ασθενοφόρο.) Τελικά βρήκαμε ένα ασθενοφόρο κοντά στην περιοχή που είναι σήμερα το Παττίχειο Θέατρο όπου μετέφερε τους τραυματίες στο Νοσοκομείο.
Η κατάσταση στο νοσοκομείο (παλιό νοσοκομείο Λάρνακας) ήταν χαόδης. Πολλοί τραυματίες αρκετοί νεκροί, όλοι βοηθούσαν όπως μπορούσαν. Δεν υπήρχαν χώροι να βάλουν τους τραυματίες, οι νεκροί ήταν στοιβαγμένοι σε μια μικρή αποθήκη στο πλευρό του νοσοκομείου. Δεν υπήρχε αναισθητικό και οι αφαιρέσεις σφαιρών και κάποιες χειρουργικές επεμβάσεις γινοταν χωρίς. Δεν υπήρχαν κρεβάτια. Πολλοί τραυματίες κατέληξαν στο πάτωμα με μια κουβέρτα μόνο. Όμως… το αντιμετωπίσαμε, όλοι βοήθησαν, όλοι εργάστηκαν. Τους έβλεπες όλους κουρασμένους ταλαιπωρημένους να εργάζονται υπεράνθρωπα. Οι τραυματίες χωρίς να διαμαρτύρονται περίμεναν την σειρά τους, οι νοσοκόμοι, οι γιατροί, οι εθελοντές και εθελόντριες όλοι ανεξαιρέτως. Μια απόλυτη τάξη και πειθαρχία μέσα στο απόλυτο χάος.
Γιατί τα περιγράφω; Διότι ο Επιλοχίας που τραυματίστηκε στις 10:00 το πρωί αλλά παρέμεινε στο πεδίο των μαχών μέχρι τις 5:00 το απόγευμα, που αργότερα εγχειρήθηκε χωρίς αναισθητικό όπου του αφαίρεσαν σφαίρα από τα πλευρά και κατέληξε στο πάτωμα με μια κουβέρτα, είμουν εγώ.
Λοχίας Γιώργος Καλλής του Καλλή και της Λεοντίνης (Επιλοχίας 1ου Λόχου 226 ΤΠ.)
