Το πικρόν ποτήριον

Είναι πικρό το πιοτό της… ήττας. Το γνωρίζουν, βεβαίως, καλύτερα όσοι έχουν ανέβει στο ρινγκ και στο τέλος του αγώνα βλέπουν τον αντίπαλό τους να πανηγυρίζει για την ξεκάθαρη νίκη του. Είναι δυσάρεστο το συναίσθημα, γι αυτό και θέλει αρετή και τόλμη να σηκωθείς από το καναβάτσο και ν’ απλώσεις το χέρι και να συγχαρείς τον νικητή. Θέλει ψυχή και θάρρος μετά από μια σκληρή αντιπαράθεση, να παραδεχτείς την ήττα σου.

Θυμάμαι, πριν από χρόνια, όταν τηλεφώνησα βράδυ εκλογών, στον τότε δήμαρχο Δραπετσώνας, Κώστα Χρονόπουλο, για να μου δώσει την εικόνα των αποτελεσμάτων στον Δήμο του, μου απάντησε με απόλυτη φυσικότητα από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής: «Εχασα. Κέρδισε ο κος Μπεάζογλου». Τον θαύμασα για την αντρίκια στάση του με την οποία, δεν σας κρύβω, με έβγαζε κι από τη δύσκολη θέση να ζητώ λεπτομέρειες ενώ το αποτέλεσμα ήταν για εκείνον αρνητικό και προδιέγραφε το τέλος της πολυετούς καριέρας του ως δημάρχου.

Αρνηση

Αλλος πάλι, πρώην δήμαρχος Δήμου της ευρύτερης περιφέρειας του Πειραιά, δεν έλεγε να συνειδητοποιήσει τη θλιβερή για αυτόν πραγματικότητα. Είχε απόλυτη άρνηση να δεχθεί το εκλογικό αποτέλεσμα. Μέχρι και τον φάκελο με την εισερχόμενη και εξερχόμενη αλληλογραφία πήρε στο σπίτι του προκειμένου να μην τον παραδώσει στον νεοεκλεγέντα δήμαρχο. Εχρηζε ψυχιατρικής παρακολούθησης ή απλώς, την παραψώνισε με το δημαρχιλίκι;