Ο θείος μου ο Τάσος

Του Μιχάλη Χάνδακα

Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’70 και γώ μικρό παιδί προσπαθούσα να καταλάβω τι γίνεται γύρω μου. Ο θείος μου ο Τάσος ήταν εργαζόμενος στα λιπάσματα Δραπετσώνας και υπήρχαν μέρες που εμφανιζόταν με διάφορους μώλωπες, εκδορές και πρηξίματα στο πρόσωπο. Κανείς δεν γνώριζε το γιατί στην οικογένεια. Όταν ήρθε το 1974 μάθαμε ότι τον έπαιρναν κάποια βράδια στο Γ΄ Αστ. Τμήμα Πειραιά και τον ξυλοφόρτωναν δίχως να έχει κάνει κάτι. Ο Τάσος ήταν νοικοκύρης και οικογενειάρχης σωστός, δεν τον απασχολούσαν τα κομματικά, ούτε ήταν κάποιος πωρωμένος κομμουνιστής. Όμως το ανελέητο ξύλο από τη χουντική αστυνομία τον ατσάλωσε και τον έκανε κομμουνίσταρο πρώτης γραμμής όπως και άλλους πολλούς. Μετά τη μεταπολίτευση αγόραζε Ριζοσπάστη αλλά τον έβαζε στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του για να μην φαίνεται. Ήταν κατάλοιπο της εφταετίας και αποτέλεσμα της τρομοκρατίας και ταλαιπωρίας που του είχε τόσο άδικα ασκηθεί. Από τότε έχουν περάσει πάνω από 40 χρόνια αλλά η ιστορία επαναλαμβάνεται και δυστυχώς όχι σαν φάρσα. Αυτή τη φορά στο στόχαστρο είναι οι “κακοί ακροδεξιοί”. Γνωρίζω κάποιον που ψηφίζει Χρυσή Αυγή αλλά το κρατά μυστικό. Είναι καλός, ειρηνικός, ευγενικός, εργατικός και άξιος οικογενειάρχης. Γνωρίζω και κάποιον άλλο που θα ήθελε να συμμετάσχει ως υποψήφιος της Χρυσής Αυγής στις δημοτικές εκλογές αλλά φοβάται για τον ίδιο, την οικογένειά του και το μαγαζί του, γι’ αυτό μένει αμέτοχος.

Όπως τότε, στην εφταετία έτσι και σήμερα αν οι κατηγορίες δεν σταθούν, το αποτέλεσμα θα είναι να βγει πιο δυνατή η Χρυσή Αυγή και να την ακολουθούν πιο πολλοί Έλληνες, χωρίς αυτό να είναι κακό αφού μιλάμε για δημοκρατία.

Αν οι δικαστές που χειρίζονται την υπόθεση δεν έχουν αδιάσειστα στοιχεία, πρέπει άμεσα να ελευθερωθούν οι φυλακισμένοι βουλευτές. Ουαί κι’ αλίμονο στο δικαστικό σώμα και στο ετοιμοθάνατο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας αν μετά από δίκη καταρρεύσουν οι κατηγορίες. Θα έχει προκληθεί συντριπτικό κάταγμα στην αξιοπιστία και την υπόληψη της ελληνικής δικαιοσύνης που είναι από τους ελάχιστους πυλώνες στήριξης των Ελλήνων.

Αυτό, όμως, που μου σκοτίζει το μυαλό είναι μέχρι πότε οι Ελληνες θα κυνηγούν ο ένας τον άλλον αφού ο εχθρός είναι ένας, μοναδικός και ορατός για όλους; Η ιστορία θα έπρεπε να διαβάζεται πρωτίστως για να μας διδάσκει και να μας αποτρέπει από τα ίδια εθνικά λάθη.