Προς τι οι εκλογές;

Πρωινό της 18ης Ιουνίου. Θα περίμενε κανείς, να έχει αλλάξει κάτι μετά από μια εκλογική διαδικασία και μάλιστα παγκοσμίου ενδιαφέροντος. Το μόνο που άλλαξε, όμως, ήταν ο Μανωλιός που φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς.

Στις εκλογές είθισται ο πολίτης να προσέρχεται ελεύθερα και ανεπηρέαστα στην κάλπη για να εκλέξει την κυβέρνηση που θα βοηθήσει τον τόπο του να πάει μπροστά. Να αποσύρει αυτούς που απέτυχαν, να μαυρίσει αυτούς που του μαύρισαν τη ζωή και να δώσει το κλειδί της εξουσίας σε αυτούς που θα επαναφέρουν την ελπίδα και θα δώσουν στη χώρα προοπτική για ανάπτυξη και ευημερία. Μόνο που στη δική μας περίπτωση, δηλαδή των Ελλήνων, δεν συνέβη αυτό που θα περίμενε ένας φυσιολογικά σκεπτόμενος άνθρωπος. Ενας υγιής εγκέφαλος. Η πλειοψηφία των συμπολιτών μας που κλαίει και οδύρεται κάθε φορά που καταφθάνουν τα χαράτσια και οι φόροι, κάθε φορά που βλέπει τον μισθό ή τη σύνταξη να ψαλιδίζεται, που πηγαίνει μέσα στο καταμεσήμερο στη λαϊκή για να πάρει τα σαπάκια και του ’ρχεται κεραμίδα κάθε φορά που προστίθεται στην οικογένεια άλλο ένα άνεργο μέλος, δεν έπραξε τα δέοντα. Παραδόξως, ανανέωσε την εντολή διακυβέρνησης στους ίδιους ανθρώπους. Σε αυτούς που κυβερνούσαν μέχρι πρότινος και τούς άλλαξαν, μάς άλλαξαν, τα φώτα. Επομένως, για ποιο λόγο προσφύγαμε στις κάλπες; Για να μπει η Χρυσή Αυγή στη Βουλή; Αυτή είναι η μόνη αλλαγή. Η είσοδος των εθνικιστών στη Βουλή.