Ξύπνησαν μνήμες
Μαύρες μέρες για τη Δημόσια Τηλεόραση και για τους εργαζόμενούς της. Βέβαια για μας εδώ, δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε το απολυταρχικό πρόσωπο της κυβέρνησης. Εχω την αίσθηση ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από το 2001, την κυβέρνηση Σημίτη, που αφάνισε από την μπάντα των fm δεκάδες ραδιόφωνα, που οδήγησε στην ανεργία εκατοντάδες εργαζόμενους. Λες και κυβερνούν τα ίδια πρόσωπα.
Παρακολουθώ τον Κεδίκογλου και είναι σαν να ακούω τον Ρέππα, τότε, να προφασίζεται διάφορες δικαιολογίες για την υλοποίηση των κυβερνητικών αποφάσεων. Τότε ήταν η διαπλοκή, σήμερα είναι η Τρόικα.
Το τελευταίο βράδυ της ΕΡΤ, η συγκίνηση των δημοσιογράφων που παρουσίαζαν τις δραματικές εξελίξεις, η συναισθηματική φόρτιση όλων όσοι πέρασαν από τα πάνελ, η παρουσία του απλού κόσμου έξω από το Ραδιομέγαρο για να συμπαρασταθεί, μού θύμισαν τις τελευταίες ώρες του ΑTLANTIS FM on air, πριν από 12 χρόνια (δικαιώθηκε με απόφαση του ΣτΕ το 2008). Μόνο που τότε, η κρατική τηλεόραση είχε θάψει, βάσει των εντολών που είχε, το θέμα της φίμωσης της ελεύθερης ραδιοφωνίας.
Και το 2006, επί Καραμανλή, ο παντοδύναμος κος Ρουσσόπουλος έβαλε το χεράκι του για να πέσει μαύρο στη συχνότητα της τηλεόρασης Θριάσιο – Εν Πειραιεί, επειδή παρενοχλούσε το MEGA παρόλο που εξέπεμπε στη δική της συχνότητα. Ετσι και τότε, πραξικοπηματικά κατασχέθηκαν ο πομπός και όλος ο εξοπλισμός του καναλιού.
Για μας εδώ, αυτό το κυβερνητικό προσωπείο είναι πολύ «οικείο». Ξέρουμε πολύ καλά πώς είναι να σου κατεβάζουν διακόπτες και να αφήνουν σύξυλους ιδιοκτησία και προσωπικό. Πώς είναι να ξεμένεις από δουλειά. Και δεν είναι το μόνο οδυνηρό της υπόθεσης. Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πόσο υποταγμένος στους δανειστές μας είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει για τα εθνικά συμφέροντα της ίδιας του της πατρίδας προκειμένου να θεωρείται ο πιο… successful prime minister της μνημονιακής Ελλάδας.
Το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν αναμφίβολα ένα σοκ. Σοκαριστικό είναι κι αυτό που ακούω από κάποιους να λεν πως «καλά τους έκαναν». Είναι κατά τη γνώμη μου λυπηρό να βλέπεις διάχυτο το αίσθημα της ικανοποίησης και της χαράς για τις απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων. Μα τι θαρρούν; Ότι δεν θα ’ρθει και η δική τους ώρα; Κοντοζυγώνει!
