Μητραλοίαι του χθες και της σήμερον

Αρθρο του Δημήτρη Καπράνου στην “Εστία”

Ακούω με τρόμο όλους εκείνους τους πρώην Κνίτες, πρώην “προοδευτικούς”, πρώην “Ρηγάδες”, που σήμερα δηλώνουν “Φιλελεύθεροι”, “Δεξιοί” ή “Ευρωπαίοι” και φρίττω!
Ακούω όλους εκείνους που τα αφεντικά των “δεξιών ΜΜΕ τους έδωσαν βήμα, αρχικώς ως “χαμηλόμισθο δυναμικό”, στη συνέχεια ως “άλλοθι”, λίγο αργότερα ως “προστασία” και τελικά ως “τα καλύτερα παιδιά του αφεντικού” και αναρριγώ…
Τους ακούω να γρυλίζουν για την συγκέντρωση του Θερμαϊκού, να ανακαλύπτουν “γραφικότητες” και “χρυσαυγίτες”, να λοιδωρούν τις εθνικές ενδυμασίες και ανταριάζομαι.
Δεν εκπλήσσομαι, όμως. Δεν εκπλήσσομαι γιατί έχω πια μεγαλώσει, έχω ζήσει όλα αυτά τα παιδιά στα θρανία, στα Πανεπιστήμια και αργότερα στο ρεπορτάζ. Και γνωρίζω ότι πάντοτε θεωρούσαν “γελοίο” ότι άπτεται του εθνικού, “ουτιδανό” ότι άπτεται της θρησκείας, ξεπερασμένο ότι έχει σχέση με την οικογένεια.
Δεν εκπλήσσομαι διότι έζησα το θαύμα της Μεταπολιτεύσεως. Και είδα, εκεί, μπροστά μου, εκείνους που με κυνηγούσαν επειδή κρατούσα ελληνική και όχι άλλου χρώματος ή χώρας σημαία στην διαδήλωση, να θρονιάζονται στα “πόστα” όταν -υποτίθεται ότι- κυβερνούσε η παράταξη η οποία τους κατετρόπωσε τότε, όταν προσπάθησαν να διαλύσουν την πατρίδα.
Δεν εκπλήσσομαι, γιατί, υπό τις οδηγίες των “αφεντικών” και των ευέλικτων και εύκαμπτων πολιτικών, πότισαν σιγά-σιγά δηλητήριο τους μιθριδατίζοντες πολίτες και τους “πέρασαν” την άποψη ότι πρωτεύον είναι το χρήμα, η “θέση” και(σήμερα) τα “επιδόματα” κάθε μορφής…
Δεν εκπλήσσομαι ,διότι αρκεί σήμερα μια ματιά σε ότι, ακόμη, αποκαλείται “Εθνικό”, για να αντιληφθείς τί ακριβώς συμβαίνει και προς τα πού οδηγείται, επιμόνως και επιτακτικώς, ο αγελόμορφος λαός. Κοιτάξτε μόνο το ρεπερτόριο του “Εθνικού” θεάτρου και πείτε “Καλημέρα κατατονία”…
Δεν εκπλήσσομαι, διότι το μόνο ελληνικό που μας έχει πλέον απομείνει, είναι η σημαία και κάνα-δυο εφημερίδες! Όλα τα άλλα είναι “εισαγόμενα”, όπως ,επιτυχημένα, καυτηρίαζε η διαφήμιση των εποχών , τότε που κάποιοι έβλεπαν ότι επέρχεται ο αφανισμός των ελληνικών προϊόντων.
Και μια που αναφέρθηκα στην σημαία, μεταφέρω λίγους στίχους από το ποίημα του Δημητρίου Παπαρρηγοπούλου “Η Ελληνική σημαία”, από το βιβλίο με τις “Ποιήσεις” του, εκδοθέν εν Αθήναις, τω 1867 εκ του τυπογραφείου Νικήτα Πάσσαρη. Ένα πολύτιμο βιβλίο που βρίσκεται στην βιβλιοθήκη μου.
” Υπό την πράον της σκιάν κοιμώνται τόσοι νέοι/ εκεί εις το Βαφέ, βροχή και άνεμος τους δέρει/ αλλ’ η πατρίς απέκαμε τα τέκνα της να κλαίη/ ως λόγον επιτάφιον, σιγήν οδύνης φέρει./ Ελπίς εις τον ορίζοντα τον μάγον της πατρίδος,/ το κράσπεδον του ουρανού χαρίεσσα θωπεύει/ αφού υπέστη την φοράν αγρίας καταιγίδος/ αποστραφείσα εκ της γης τον ουρανόν λατρεύει./ Ναι! Λάτρευε τον ουρανόν. Η γη αυτή προδίδει./ Ανδράποδα οι άρχοντες αυτοί σε πλήττουν πρώτοι,/ και έκαστος πολιτικός αντί αγώνων ήδη/ με όνειρα υπουργικά απλούμενος υπνώττει./ Οι μητραλοίαι! έσχισαν τα ιεράς πτυχάς σου/και έρραψαν βαλάντιον, κατάπτυστον εκείνοι/Επρόδωσαν αντί μισθού μικρού τα ορφανά σου/Αλλ ουδ’ η λήθη τ’ όνειδος αυτών θα αποπλύνει”!
Αυτά, το 1867. Ποιός μπορεί να τα πει “ανεπίκαιρα” και όχι σημερινά;