“Κάνουν πλιάτσικο και «ασελγούν» στο ταλαιπωρημένο κορμί του ανάπηρου”

«Χιλιάδες έχουν κάνει περιουσίες κλέβοντας τους πόρους που ήταν για την πρόσβαση των αναπήρων. Πλιάτσικο και “ασέλγεια” σε ένα ταλαιπωρημένο κορμί που προσπαθεί να ζήσει». Λόγια σκληρά αλλά είναι η ωμή αλήθεια όπως την καταθέτει ο πρόεδρος του Πειραϊκού Συλλόγου Κινητικά Αναπήρων.
Δώδεκα μέρες πριν από την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3 Δεκεμβρίου) κατά την οποία οι εκπρόσωποι της κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας, σε μια επίδειξη ανθρωπισμού, θα επιδοθούν πάλι σε πλειοδοσία κοινωνικής ευαισθησίας και υποσχέσεων μιλώντας για τα ίσα δικαιώματα των αναπήρων, ο Δρ. Βασίλειος Δημητριάδης δεν μασάει τα λόγια του.
«Οι πόλεις στην Ελλάδα είναι σε άθλια κατάσταση. Δισεκατομμύρια έχουν “φαγωθεί” για την προσβασιμότητα και δεν έχει γίνει τίποτα. Η κακοτεχνία πάει σύννεφο και τελικώς είναι ακατάλληλη η πρόσβαση» τονίζει και με ειρωνικό τόνο αναφέρεται στη… συνεισφορά των συμπολιτών μας που κλείνουν τις όποιες ράμπες υπάρχουν. «Άθλια παιδεία» λέει χαρακτηριστικά. Μιλά βεβαίως, για όλους εκείνους τους ασυνείδητους πολίτες που δε διστάζουν να σταθμεύσουν τα αυτοκίνητά τους μπροστά στο μοναδικό σημείο από όπου μπορεί να διέλθει ένας συνάνθρωπός μας με το αμαξίδιό του, αδιαφορώντας πλήρως για την αδυναμία του να μετακινηθεί και να φτάσει στον προορισμό του. «Η πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες είναι ανύπαρκτη» υποστηρίζει και χρησιμοποιεί ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ε’ ΔΟΥ Πειραιά. «Τη θεωρούν προσβάσιμη. Πάμε μαζί να τους πω ποια είναι προσβάσιμη και να μου πουν πού θα παρκάρω και πώς θα μπω μόνος μου μέσα». Και συνεχίζει: «Δείτε τις πλατείες των δήμων, τα δημαρχεία. Κανείς δεν ενδιαφέρεται. Βάζουν μία ράμπα για τα φορτηγά με τα σκουπίδια και νομίζουν ότι από εκεί θα ανέβεις κι εσύ. Π.χ. Δήμος Κερατσινίου – Δραπετσώνας. Κάθε μέρα κυκλοφορώ με τον σκύλο μου και ζω την αθλιότητα και την επικινδυνότητα σε κάθε μέτρο».
Μας μιλά στη συνέχεια για άλλες καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία. Αναμφίβολα, οι μπάρες σε δημόσιους χώρους είναι μία απ’αυτές. «Ο δήμαρχος – Χρήστος Βρεττάκος – με πρόσχημα μια παιδική χαρά στο “Καστράκι” στον πεζόδρομο της Δραπετσώνας, πίσω από το κλειστό στάδιο έχει βάλει μπάρα για να μην ενοχλούν τα μηχανάκια τον μαγαζάτορα, αποκλείοντας έτσι και τα αναπηρικά αμαξίδια. Το έχουμε πει δεκάδες φορές αλλά μας έχει γράψει κανονικά ο κύριος δήμαρχος. Φυσικά όλοι αυτοί οι αποκλεισμοί μας είναι άθλιοι, όπως και αυτός στο λιμανάκι, δίπλα στη ΔΕΗ, που το έχουν κάνει στέκι οι ψαράδες. Δε θέλουν να τους ενοχλούμε στις πριβέ συγκεντρώσεις τους με σαρδέλα. Φυσικά δεν τους ενδιαφέρει ότι εμείς δεν μπορούμε να κατέβουμε από το βουνό με τις σκάλες όπως οι άλλοι».
Και ποια είναι η αντίδραση του Συλλόγου στον αποκλεισμό των κινητικά αναπήρων, ήταν το επόμενο ερώτημα. «Έχουμε δει τον δήμαρχο για την πρόσβαση 3 φορές και μας έχει γραμμένους κανονικά και εμάς και τα υπομνήματά μας. Και είναι και δάσκαλος, προσφέρει παιδεία… να μη σχολιάσω άλλο».

Ρατσιστικότατη αντιμετώπιση

Δεν παραλείπει ωστόσο, να μιλήσει και για τη ρατσιστικότατη όπως λέει, αντιμετώπιση που έχουν οι άνθρωποι με αναπηρία που βιώνουν καθημερινώς τον κοινωνικό αποκλεισμό.«Σαν να είναι σκουπίδια. Λες και δεν υπάρχουν. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις ανθρώπων με παιδεία».
Υπάρχουν ευήκοα ώτα ή τους.. ακούνε μόνο κατά τις προεκλογικές περιόδους; Η απάντηση είναι αναμενόμενη. Μάλιστα, ο κος Δημητριάδης χρησιμοποιεί έναν διόλου κολακευτικό χαρακτηρισμό για όλους αυτούς που διεκδικούν την ψήφο μας υποσχόμενοι λύσεις και στη συνέχεια ξεχνούν τα υπεσχημένα. «Είναι γελοίοι. Τι να ζητήσεις από άσχετους με τη διοίκηση, και ειδικά τη δημόσια, και από ανθρώπους χωρίς ευαισθησία και κοινωνικό κριτήριο;» ρωτά χωρίς να αποκλείει το ενδεχόμενο να είναι ο ίδιος υποψήφιος Δήμαρχος στις επόμενες εκλογές «μπας και γίνει το θαύμα και αλλάξουμε αυτό το άθλιο μέρος και τη νοοτροπία. Να κάνουμε μια ανθρώπινη πόλη».
Ο κος Δημητριάδης είναι Διδάκτωρ Ιατρικής Παν. Κρήτης και διαθέτει ένα πολυσέλιδο βιογραφικό που θα ζήλευαν πολλοί.

-Η μπάρα στο λιμανάκι του Κερατσινίου που κάνει δύσκολη τη ζωή των αναπήρων. «Εμείς δεν μπορούμε να κατέβουμε από το βουνό με τις σκάλες όπως οι άλλοι» λέει ο κος Δημητριάδης