ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ; Σαν δε ντρεπόμαστε! – Του Δημήτρη Καπράνου –
Έχω, που λες, μπει στα κατεχόμενα, το 1978, ο πρώτος Έλληνας δημοσιογράφος που το κατάφερε (πλην όμως με την ταυτότητα του ανταποκριτή του Νορβηγικού Πακτορείου ειδήσεων ITF) και βλέπω τον εφιάλτη της εισβολής ζωντανό, μπροστά μου.
Κατεστραμμένα ξενοδοχεία στην Αμμόχωστο, ξεκοιλιασμένα χρηματοκιβώτια, λεηλατημένα γραφεία, έρημες παραλίες, απλωμένες την άμμο ακόμα, σχισμένες από τον αέρα, οι ξαπλώστρες», μαδημένες οι πλεχτές ψάθινες ομπρέλες.
Κι ύστερα, μαζί με τον Ράγκναρ, τον Νορβηγό συνάδελφο, στα κατεχόμενα χωριά, κουβέντα με τους λιγοστούς Έλληνες στο καφενείο.
Στα αγγλικά. Κανείς δεν μίλησε ελληνικά. Κι εκείνοι δεν έλεγαν τίποτε άλλο από το «καλά περνάμε, δεν μας πειράζουν». Κι όταν μου ξέφυγε ένα «Παναγία μου!» σαν αναστεναγμός, άνοιξαν διάπλατα μάτια και στόματα!
Κι είδα τον παπά του χωριού να δακρύζει και να μου λέει, χαμηλόφωνα, για συλημένες εκκλησιές, για κατεστραμμένες βυζαντινές αγιογραφίες, για κλεμμένα ασημικά και δισκοπότηρα, για βιασμούς και δολοφονίες στις πρώτες μέρες της εισβολής, για «τα παιδιά μας που τα πήραν και δεν ξέρουμε πού τα πήγαν κι αν ζουν ή τα σκότωσαν»…
Κι άκουγα και σημείωνα στο μπλοκάκι μου και με την άκρη του ματιού κοίταζα πίσω, στην πόρτα, όπου περίμενε ο Τούρκος αστυνομικός…
-Δεν μας πείραζαν οι Τουρκοκύπριοι, αρμονικά εζούσαμεν, με τα καλά μας και τα κακά μας. Ετούτοι οι έποικοι που έφεραν δεν μπορούν να το καταλάβουν και είναι εχθρικοί απέναντί μας. Τί να κάμωμεν; Υπομένομεν και αναμένομεν…
Και κάθε χρόνο, στις 20 του Ιουλίου, ανεβαίνω στον προφήτη Ηλία, στη γειτονιά μου κι ανάβω ένα κερί για εκείνους που χάθηκαν αλλά αι για όλους εμάς, που χάσαμε τότε ένα κομμάτι του Ελληνισμού και δεν καταφέραμε να το πάρουμε πίσω.
Και θυμάμαι εκείνα τα σκαμμένα από την οδύνη πρόσωπα των μαυροφορεμένων γυναικών, που κάθε χρόνο παρατάσσονταν με τις φωτογραφίες των αγνοούμενων παιδιών ρους στην αγκαλιά.
Και με παίρνει το παράπονο και η οργή για εμένα πρώτα κι ύστερα για όλους τους άλλους σαν κι εμένα, που δεν σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων, που δεχθήκαμε ότι «Η Κύπρος κείται μακράν» και κάναμε αντίσταση τραγουδώντας το «Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος».
Σαν δε ντρεπόμαστε!
