Δεν θα πάρουμε κύριοι της Δημοκρατικής Αριστεράς – Tου Νίκου Χιδίρογλου

Το εθνομηδενιστικό δηλητήριο παρέχεται αφειδώς παντού στη χώρα μας, όπου, τις τελευταίες δεκαετίες, όταν αρνείται κάποιος τις παραδόσεις και το ελληνικό αξιακό πλαίσιο, επιβραβεύεται από το σύστημα. Τα κόμματα της αριστεράς (και όχι μόνο…), διακρίνονται στην προσπάθεια ανάδειξης όλων όσων προσβάλλουν τις συλλογικές μνήμες του Ελληνισμού.

Στον παραπάνω «κανόνα», δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση το νέο μόρφωμα της αριστεράς, η νέα «ουρίτσα» του ΠΑΣΟΚ και δεξαμενή απόθεσης δυσαρεστημένων οπαδών του κόμματος-χολέρα που οδήγησε τον τόπο στο γκρεμό, η Δημοκρατική Αριστερά. Το κόμμα του «σοβαρού» Φώτη Κουβέλη, έχει εντάξει στους κόλπους του την γυναίκα που πρόσβαλλε όσο κανείς άλλος όλους τους Έλληνες αλλά κυρίως όσους από εμάς έλκουμε την καταγωγή μας από την καθ’ ημάς Ανατολή, αποκαλώντας την καταστροφή της Σμύρνης «συνωστισμό». Το όνομά της: Μαρία Ρεπούση. Και όπως ακούστηκε, σκέπονται να την κατεβάσουν και υποψήφια στην Β’ Πειραιά, εκεί όπου διαβιούν πολλοί Έλληνες προσφυγικής καταγωγής.

Τελικά, σε αυτόν τον τόπο τίποτα δεν αλλάζει. Μπορεί ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, αλλά το σύστημα εμμένει σε πρόσωπα που προκάλεσαν το κοινωνικό σώμα και συνεχίζει να τα επιβάλλει. Τέτοια σκανδαλώδη ανακύκλωση προσώπων, δεν συμβαίνει πουθενά. Δεν εξαιρώ τα κόμματα της Δεξιάς από το παραπάνω σχόλιό μου. Το αντίθετο μάλιστα. Η ΝΔ έχει διακριθεί για την εμμονή της σε πρόσωπα που έχουν απορριφθεί από το εκλογικό σώμα, όμως, πεισματικά, επιμένει να τα διατηρεί στο προσκήνιο. Στο ΛΑΟΣ, κάποιες επιλογές δεν έχουν καμία σχέση με τη «γροθιά στο κατεστημένο», που το κόμμα της οδού Καλλιρρόης κάποτε προπαγάνδιζε.

Και έχουμε και λέμε: η υπερασπίστρια της Μαρίας Ρεπούση, Μαριέττα Γιαννάκου, «φωλιάζει» στη ΝΔ. Αν κάποιος ψάξει να βρει ποιες είναι οι διαφορές στις απόψεις της, με αυτές της Μαρίας Ρεπούση, θα δυσκολευτεί. Όπως θα δυσκολευτεί να βρει διαφορές μεταξύ των απόψεων της Μαριέττας Γιαννάκου, του Κωστή Χατζηδάκη, του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Άρη Σπηλιωτόπουλου, με αυτές της Άννας Διαμαντοπούλου ή της Ντόρας Μπακογιάννη και του Θόδωρου Σκυλακάκη (η Δημοκρατική Συμμαχία στήριξε στη Θεσσαλονίκη επίσημα, στις δημοτικές εκλογές του 2010, τον Γιάννη Μπουτάρη!) και της Νίκης Τζαβέλλα. Τα παραπάνω πρόσωπα, ακόμα και όταν βρίσκονται αντιμέτωπα με τη λαϊκή οργή, βρίσκουν τρόπους να επιβιώνουν πολιτικά. Και γι’ αυτό, ευθυνόμαστε εμείς.

Αναλογίστηκαν άραγε οι προσφεύγοντες σε εθνομηδενιστικά & διεθνιστικά κόμματα όπως η Δημοκρατική Αριστερά (όπου έχουν βρει καταφύγιο πολλά κατά Πάγκαλον πολιτικά «ρετάλια»), τι θα μπορούσε να προσφέρει το κόμμα του Φώτη Κουβέλη στην πατρίδα μας, η οποία μαστίζεται από την κρίση; Δεν είναι η κρίση ένα απότοκο του εθνομηδενισμού με τον οποίο οι πολιτικοί, κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της αριστεράς (η οποία εξουσίαζε από τα παρασκήνια στη μεταπολίτευση), αντιμετώπισαν διαχρονικά τα ελληνικά πράγματα;