«Ας ρωτήσει η κ. Παπαδάκου τον Δημαρά για το τανκ στο Πολυτεχνείο»
Επιστολή αναγνώστη
Αγαπητή Εν Πειραιεί,
Από χθες παρακολουθώ να αναπαράγεται στο διαδίκτυο τμήμα της τηλεοπτικής συνεντεύξεως του αρχηγού της Χρυσής Αυγής στην κ. Παπαδάκου στον ALPHA. Αν και δεν είμαι θιασώτης των θέσεων του κ. Μιχαλολιάκου, παρακολουθώ, ως αδαής από τα τηλεοπτικά πράγματα, την τέχνη της μαύρης προπαγάνδας που εκτυλίσσεται σε βάρος της αλήθειας.
Ημουν κι εγώ ένας από αυτούς που είχαν πιστέψει στο σχολείο αλλά και από όσα έδειχνε η τηλεόραση τα επόμενα χρόνια, ότι το τανκ τη 17η Νοεμβρίου του 1973 έλιωσε τα κορμιά των νεαρών φοιτητών που διαμαρτύρονταν πίσω από την πόρτα του Πολυτεχνείου κατά της Χούντας. Αυτή η φρικαλεότητα βασάνιζε το παιδικό μου μυαλό μέχρι και πριν από καμιά 15αριά χρόνια. Αναρωτιόμουν, ρωτούσα τον πατέρα μου, τους συγγενείς μου να μου εξηγήσουν πώς ήταν δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο. Κανείς δεν ήξερε να μου πει λεπτομέρειες. Εκείνο που γνώριζαν ήταν ότι το τανκ έριξε την πόρτα και έπνιξε στο αίμα τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Η φαντασία μου οργίαζε. Σαν να ’βλεπα το τανκ να μετατρέπεται σε μηχανή του κιμά. Θυμάμαι και κάποια εξωσχολικά βιβλία που μας είχε δώσει η φιλόλογος στο Γυμνάσιο που μιλούσαν για το αιματοκύλισμα στο Πολυτεχνείο. Κάποιοι γονείς είχαν αντιδράσει. Αντιθέτως, οι δικοί μου γονείς με παρότρυναν να τα διαβάσω.
Όταν παρακολούθησα αργότερα τη σύζυγο κάποιου εκ των πραξικοπηματιών να μιλά για τα γεγονότα εκείνης της εποχής, σε ένα από τα ντοκιμαντέρ που πρόβαλε η κρατική τηλεόραση, και να ισχυρίζεται ότι το τανκ δεν πάτησε ούτε έναν φοιτητή, πίστεψα ότι απλώς δεν ήθελε να παραδεχτεί τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο Πολυτεχνείο.
Τυχαία, αρκετά χρόνια μετά, παρακολούθησα τη ραδιοφωνική εκπομπή του Αιμίλιου Λιάτσου με καλεσμένο τον Γιάννη Δημαρά με θέμα τη 17η Νοεμβρίου. Όταν άκουσα τον Δημαρά, που κάλυπτε ως ρεπόρτερ εκείνες τις μέρες του ’73, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, να λέει ότι το τανκ δεν πάτησε κανέναν φοιτητή και πως το παλικάρι που βρισκόταν πάνω στα κάγκελα του Πολυτεχνείου κάηκε μόλις λίγα χρόνια πριν (από την εκπομπή) στις φωτιές της Ικαρίας, ένιωσα ένα κάψιμο στο κεφάλι. Ενιωσα θυμό για όλα αυτά τα παραμύθια που μας έλεγαν στο σχολείο και οι επετειακές εκπομπές με την εικόνα του τανκ να εισβάλει στο Πολυτεχνείο και να ρίχνει τη μεγάλη σιδερένια πόρτα. Ενιωσα οργή για όλους αυτούς που με έκαναν να πιστέψω ένα ψέμα. Κάτι που δεν έγινε ποτέ και προκειμένου να με κάνουν να μισώ τους πραξικοπηματίες γέμισαν το μυαλό μου με εικόνες φρίκης.
Ναι, αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Το τανκ δεν πλάκωσε ούτε έναν φοιτητή. Κάποιοι πολίτες έχασαν τη ζωή τους έξω από τον χώρο του Πολυτεχνείου. Και σας το γράφω για να το δημοσιεύσετε για να μάθουν τα σημερινά παιδιά όλη την αλήθεια. Την αλήθεια που απέκρυψαν από μένα. Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.
