Τα συν και τα πλην του Βασίλη Μιχαλολιάκου

Μπορούν να του καταλογίσουν συγκεντρωτισμό, εγωπάθεια, αυστηρότητα και ενίοτε μέχρι και αυταρχισμό. Του καταλογίζουν ότι ελέγχει τους πάντες και τα πάντα και πως τίποτα δεν δρομολογείται αν δεν έχει τη δική του έγκριση, αν και προσωπικώς δεν το βρίσκω και τόσο κακό. Είναι ένθερμος υποστηρικτής του δημαρχοκεντρικού μοντέλου διοίκησης και δεν το κρύβει. Σίγουρα, δε, κάποιοι ευνοήθηκαν, άλλοι ευεργετήθηκαν ενώ κάποιοι άλλοι αγνοήθηκαν επί των ημερών του και αυτό ίσως είναι το μοναδικό μελανό σημείο της θητείας του.

Στα θετικά της τετραετίας η αναμφίβολη εργατικότητά του, η αδιάλειπτη παρουσία του στον 7ο πολλές φορές μέχρι και τις βραδινές ώρες, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, το πάθος για αυτό με το οποίο έχει καταπιαστεί. Ποιος αμφισβητεί ότι ο Πειραιάς είναι πιο καθαρός από την περίοδο που είχε τριπλάσια, τετραπλάσια ακόμα και πενταπλάσια άτομα στην καθαριότητα; Ισως, μόνον αυτοί που αναζητούν επισταμένως έναν ξεχειλισμένο κάδο στην άκρη της πόλης για να στήσουν το κατηγορητήριο. Στα «συν» συμπεριλαμβάνεται και το συμμάζεμα στα οικονομικά του Δήμου. Αν πει κάποιος πως είχε τη στήριξη του ίδιου του πρωθυπουργού, ναι την είχε. Αλλωστε, και θεμιτό είναι αλλά και ηθικό αφού ο Πειραιάς ήταν πάντα ο φτωχός συγγενής. Θα μπορούσε, ωστόσο, να ήταν και υπουργός σήμερα, αν δεν τα άφηνε όλα πίσω του για να διεκδικήσει ως αουτσάιντερ έναν Δήμο που εθεωρείτο το 2010 χαμένος από χέρι.

Επομένως, στο ερώτημα αν ο Βασίλης Μιχαλολιάκος είναι ένας επιτυχημένος, όπως είπε ο Σαμαράς, δήμαρχος, θα πω πως σίγουρα δεν είναι ένας αποτυχημένος δήμαρχος.