Μια θλιβερή γιορτή. Είναι η μόνη διαπίστωση μετά την επετειακή εκδήλωση για τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας στο Καματερό. Η λαμπερή παρουσία της Μιμής Ντενίση η οποία ανέλαβε τα κείμενα, τη σκηνοθεσία και την αφήγηση (με την Ειρήνη Νικολοπούλου στην παρουσίαση), έδωσε αναμφίβολα μια αρχοντιά και ένα άρτιο αποτέλεσμα στον φετινό εορτασμό.
Ποιος μπορεί όμως, να παραβλέψει το γεγονός ότι το ιστορικό σημείο περικλείεται από ναυπηγεία, μισοβυθισμένα σαπιοκάραβα και τόνους σκουπιδιών, που κανένα πυροτέχνημα και καμία αναπαράσταση δεν μπορούν να κρύψουν.
Ποιος νομιμοποιείται να μιλά για γιορτή; Μόνο για θλίψη, κατάντια, ντροπή, ξεφτίλα για την καταστροφή, την ασέλγεια στον αρχαιολογικό χώρο, που ουδέποτε, ουδεμία κυβέρνηση προστάτεψε. Οσο για τη δημοτική αρχή το ενδιαφέρον που έχει επιδείξει και στη δεύτερη θητεία της είναι μηδαμινό και το μόνο που δείχνει να την απασχολεί είναι τα χαριεντίσματα με τους Κινέζους.
Δυστυχώς, η Σαλαμίνα με την πλούσια ιστορία, το ένδοξο παρελθόν και την αδιαμφισβήτητη συμβολή της στον δυτικό πολιτισμό, θυσιάστηκε για κάποιον ανεξήγητο λόγο στον βωμό των συμφερόντων.
Επομένως, τα περί γιορτής πάνω στους συλημένους τάφους είναι για να δικαιολογούνται ρόλοι και αργομισθίες ότι τάχα κάτι κάνουν για να τιμήσουν δήθεν τη μνήμη των Σαλαμινομάχων που θάφτηκαν στα ιερά χώματα αυτού του νησιού το 480 π.Χ..
Σαλαμίνα: Τα.... πυροτεχνήματα τους μάραναν!
